De vaderdag verliep soepel. Zo kan het dus blijkbaar ook. Als we zo doorgaan met onze vaderdag skills worden we gevraagd voor zo’n ‘happy family’ margarine-reclame. Daar reken ik wel op.
Dat was andere jaren wel anders. Met een start om 05.30 uur, omdat de jongste het niet meer uithield. Waarna ik voor de rest van de dag al was uitgeschakeld. Minimaal een kind dat huilde, door de torenhoge verwachtingen en uitelkaar vallende knutsels. Of door klappen onderweg naar boven van een van de andere broers die ook het eerste boven wilde staan.
Wat nooit mag ontbreken
En wat nooit mocht ontbreken: een omkieperend glas jus d’oranges, of gewoon een ei, dat langs de trap naar beneden zeilt. In onze split level woning betekent dit dat je die smurrie langs vier trappen en verdiepingen tegenkomt. Dan proberen alleen binnensmonds te vloeken om de sfeer niet te bederven. Nee, dan dit jaar. Er kon zelfs nog gegniffeld worden toen bij het openen van het eerste cadeau daarmee ook de tekening doormidden bleek te zijn gescheurd. Helemaal als je rekent dat die tekening een hoogstandje was van de 7-jarige maker. Die zit na een jaar ergotherapie nog steeds op het niveau van hiërogliefen en dolkslagen. Maar hij was er duidelijk voor gaan zitten. En zijn vogels waren ook echt herkenbaar als vogels. ‘Ik kan dat maken, ik heb echte lijm’, sprak hij zijn vader geruststellend toe. Weer net zo makkelijk konden we verder met de andere knutselwerkjes en mooi verpakte geplette chocola.
De vaderdag skills van de hond
Alleen de hond zou nog wat aan zijn vaderdag skills kunnen werken. De jongens voorzagen hem van een cadeau, omdat ze hem als hun kleine debiele broertje zien. En die is zelf nog niet zo goed met zakgeld. Hij had een mooi ingepakte ballenwerper. Maar het onderdeel ‘geven’ lukte niet zo. Wel wilde hij rondjes en achtjes scheuren over het dekbed waaronder zijn vader nog wat hoopte te dommelen. Met de verpakte ballenwerper raakte hij alles en iedereen. Uiteindelijk werd fikkie met geweld overmeesterd en van het bed gegooid. Daar bleek maar weer eens het voordeel van een hond ten opzichte van een kleuter. Hij gaat niet huilen en klagen, neemt niks persoonlijk. Ook niet praten trouwens, wat misschien wel zijn allermooiste eigenschap is. Hij gaat even vrolijk en blijmoedig op zoek naar een volgende activiteit.
We zijn gewoon nog nooit zo vredig de vaderdagochtend doorgekomen.
