een kind in je bed, over theorie en praktijk, Daisy vertelt.
Mijn kinderen slapen niet in mijn bed!’ Heb ik altijd geroepen, ook niet als ze ziek zijn. Mijn bed was ooit de enige plek in huis die echt van mij was. Was.. dat lees je goed inderdaad.
Bij kind 1 heb ik mijn principes waar kunnen maken. Ze is bijna 11 en heeft nog nooit een nacht tussen ons in doorgebracht, sterker nog ze zou het niet eens willen. Mission accomplished!
kind 2 was anders
Kind 2 is uit heel ander hout gesneden, uit volhardend-hout, deken-inpik-hout en veel-ruimte-nodig-hout. Ze slaapt niet vaak tussen ons in maar als ze zo nu en dan een nacht tussen ons doorbrengt slaapt alleen zij onder een bultje van dekens.Met haar armen zo wijd als ze kan laat ze ons achter in de bedgoot zonder kussens of dekens. Fijn he, een kind in je bed….
Vannacht om 05:00 kwam kind 2 weer aan, of ze op Ipad mocht. “Nee schat, geen goed tijdstip, maar kom maar tussen ons in liggen”…. Tevreden wurmt ze haar plekje tussen ons in vrij. Haar unicorn van 1 bij 1 meter leggen we maar even aan het voeteneind. Ik zie dat ze haar ogen wagenwijd open heeft. Als ze haar hoofd draait,doe ik mijn ogen snel dicht. Waarop zij hetzelfde doet. Na een paar minuten check ik of ze slaapt en kijk recht in de fel blauwe ogen van mijn mini. Haar blik laat me niet los en even geniet ik intens van dit moment.
Dan hoor ik plots gestommel in de kamer naast ons, dochter 2 komt met een flinke bloedneus onze kamer binnenlopen. Als deze gestelpt is bied ik haar mijn plek in bed aan en geef ze de ipad. Ik begin met de was en neem daarna een veel te lange, hete douche. Als ik naar de bushalte loop om aan het werk te gaan zie ik mezelf in de weerspiegeling van de ramen van de huizen. Wallen tot op mijn knieën.
Ik haal mijn schouders op en mompel tegen mezelf, slapen is voor watjes.
lees ook van Daisy: Kerstdiner en de droge worst of het hilarische Mijn NO GO’s
