De kinderwens in een consumptiemaatschappij

Hoe zien we die kinderwens in een tijd waarin we denken dat alles bereikbaar is en ingericht wordt naar ons blieven? Waar zijn we mee bezig? Overzien we het nog wel allemaal?

Deze vragen houden mij nog meer dan anders bezig. Sinds ik in het bezit ben van het boek “Onbeperkt vruchtbaar”, van Larissa Pans speelt het bijna dagelijks door mijn gedachten.

Ik kijk nog kritischer naar ieder kinderwens verhaal…

En kijk ik nog kritischer naar ieder kinderwens verhaal dat voorbij komt. Ik vind dan ook dat ze er goed aan deed het te schrijven want het gaat hier eigenlijk helemaal niet om alleen voortplanten maar om mensen, mensen die er nog niet zijn en die helemaal geen inspraak hebben. Het gaat om natuurwetten waar we mee spelen en wanneer we dat doen slaat de natuur terug. De natuur is meedogenloos dat weten we. Laten we voorzichtig zijn….

In april ging ik naar het eerste debat dat Larissa voert op de plek waar ook Sonja Barend haar programma’s opnam. Hedy D’ancona -en anderen, zie link onderaan blog- doet mee aan dit debat om haar visie gezien vanuit de feminisme te delen met ons. Indrukwekkend dus.

Wat wil de wensouder

Dit debat gaat over laat moederschap en ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de wensouder, de bewust late wensouder een kind wil wanneer het haar uitkomt. Onder haar voorwaarde en met ivf in de hand kan zij zelfs de natuurwetten dwingen zich naar haar wens te voegen.

De voorwaarden van de late moeder komt van de wensmoeder en daarna pas wordt gekeken naar wat er nodig is om zwanger te worden en een kind te mogen krijgen. We denken dus echt dat alles maakbaar is maar moederschap is helemaal niet maakbaar. Niet iedere wensouder (met of zonder vruchtbaarheidsproblemen) staat er zo in maar ik denk dat het best een grote groep is die daar wel zo over denkt. We doen al zoveel dingen omdat het kan, is dat nu misschien ook zo?

IVF als hulpmiddel voor de wensouder

Wanneer is IVF, bedoeld als behandeling voor vrouwen met transportproblemen van eicellen veranderd naar hulpmiddel voor het vervullen van een kinderwens? Ik wil hiermee niet aangeven dat we het niet moeten toestaan maar moeten we er niet even bij stil staan? Als het noodzakelijk is dan moet je er gebruik van kunnen maken, maar zijn wij niet vergeten ons af te vragen of het noodzakelijk is?

Ineens krijgen we te maken met een griezelige term “Baby-industrie”. En nu denken jullie vast dat ik bedoel dat de industrie me angst aanjaagt. Op zich valt dat wel mee want door mijn werk voor Kinderwensbloggers heb ik veel te maken met vrouwen die gebruik maken van deze industrie in Nederland en buitenland.

Van de duizenden gevallen die voorbij zijn gekomen, zijn zij die werkelijk shoppen op een hand te tellen .De gemiddelde Nederlandse vrouw maakt daar in mijn optiek dus helemaal geen gebruik van. En wanneer ze dat wel doet denkt ze daar goed over na. Hoe dan ook vind ook ik het natuurlijk verschrikkelijk als een arme vrouw uit India een huis voor haar gezin wil kopen door een kind te dragen voor een ander. Door draagmoederschap dus.

Ik ken ook in Nederland vrouwen die dragen voor een ander of die hun eicellen afstaan. Engelen worden ze wel eens genoemd. Ze zijn schaars, want ja dat doe je niet zo maar, toch? Ik krijg een beetje het gevoel dat er een beetje paniek gezaaid wordt.

Hebben we de babyindustrie wel nodig

Tegelijkertijd vind ik het ook een beetje hypocriet om te zeggen dat het een industrie is geworden want ‘we” helpen er zelf keihard aan mee en houden het zelf in stand, ook in Nederland! En als we zo op hoge poten willen verkondigen dat het niet kan waarom regelen we dan niet dat vrouwen en mannen op tijd kinderen kunnen krijgen? Waarom nemen we zelf dan niet heft in handen en nemen het risico op laat ouderschap gewoon niet. Volgens mij zijn wij namelijk niet bereid dit risico te nemen als deze behandelingen niet bestonden, is behandelen wel bedoeld voor het verleggen van grenzen?

Hebben we de baby-industrie wel nodig – of veel minder- als we de wetten van Moeder Natuur volgen? Geloof me als de man met de hamer bij jou aan de deur komt en zegt; “Gaat niet lukken mevrouw.” dan veranderen je principes als donderslag bij heldere hemel en bewandelen de meeste van ons elke denkbare en ondenkbare weg want de wens is groot. Immens groot wanneer je onder druk – van je bioklok- nog een kind probeert te krijgen.

Deze omschrijving geldt overigens niet voor de vrouw die niet uitstelde maar wel laat eindigde, voor haar is meer consideratie wanneer zij “kiest” voor laat moederschap. Ook is men van mening dat er te rooskleurig wordt gekeken naar de slagingspercentages van behandelingen. In 32% vd gevallen per cyclus heb je kans op n doorgaande zwangerschap. Boven de 40 is dat nog maar 5%.

De man komt er mooi mee weg

De man komt er trouwens ook maar mooi mee weg om nog tot op hoge leeftijd een kind te kunnen krijgen. Het lijkt net alsof we het niet zien dat hijzelf echt niet zo levendig is als het zaad dat hij tot op hoge leeftijd nog produceert. Maar is het verantwoordelijk dat is de vraag? En weet je wat nog erger is? Als het aan hem ligt, wat in 35% van de gevallen zo is dan moet in bijna alle gevallen zij “onder het mes”!

Moeten we hier ook niet even bij stilstaan en ons afvragen of dat wel juist is?  Zouden we  niet iets met hem moeten doen? Moeten wij hem niet eerst verplichten iets te doen aan zijn gezondheid? Sperma is te beïnvloeden, daarover zijn ook professionals het eens. Maar de medische protocollen zijn er toch echt op ingericht de vrouw te gaan behandelen, ook als het aan hem ligt. Het lijkt wel of we zijn gaan denken dat behandelen makkelijker is, sneller en meer garantie biedt… En dat is dus niet zo…..

We moeten er mee leren omgaan

We moeten nog veel leren om om te kunnen gaan met de nieuwe manieren en vormen van voortplanting. Ik noem het nieuw omdat medisch geassisteerde voortplanting nu massaler en marchinaler wordt. Ik pleit ervoor dat de kindertjes van de toekomst blijven groeien in de buik en onder het hart van de mens en niet in een magnetron. In het tweede debat dat recentelijk plaatsvond hebben professionals hun hoofd daarover gebogen. Helaas kon ik er niet bij zijn.

Mijn stichting heeft als missie de weg voor mensen met een kinderwens die niet makkelijk gaat te vereenvoudigen. En dit blog laat zien dat we mogelijk aan de grens staan van wat toelaatbaar is. Respect voor toekomstig leven & Moeder Natuur mogen we niet uit het oog verliezen. Het is niet alleen een medische zaak en de weg naar nieuw leven mag best onder een niet medische vergrootglas liggen.

Uiteraard houden wij bij Kinderwensbloggers ons ook bezig met het doorbreken van de laatste resten taboe omtrent de kinderwens. Zijn de taboe’s aan het slijten? Ik denk het wel. Volgens mij breekt de volgende fase aan; gaan we wel verantwoord om met onze kinderwens en hoe willen we dat verbeteren?

Liefs,

Melany

Lees ook de blogs

Debat “Laat moederschap en vruchtbaarheidsbehandelingen”

Debat “Wie wil er een superkind?”

Boek “Onbeperkt vruchtbaar”.