38 scholen melden zich aan voor lespakket tegen lied Hanky Panky Sjanghai

Er is een verjaardagsliedje: Hanky Panky Shanghai. Als dat lied gezongen wordt, maken de kinderen met hun vingers hun ogen tot spleetjes. Nu is er een lespakket wat uitlegt waarom dit liedje niet zo leuk is, als het lijkt. Het lespakket moet discriminatie en racisme tegen mensen met een Aziatische achtergrond verminderen en tegengaan.

In groep 7 en 8 kunnen kinderen begin volgend jaar twee lessen over Hanky Panky Shanghai volgen en er is ook informatie van de ouders. Op deze manier kan racisme tegen mensen met een Aziatische achtergrond bespreekbaar gemaakt worden.

Hanky Panky Shanghai, is gewoon racistisch

Stichting Asian Raisins, is de initiatiefnemer van dit project over het Hanky Panky Shanghai lied. Ze zeggen dat kinderen (onder andere door dit lied) al jong racisme aanleren. Het liedje bestaat uit nep woorden die zogenaamd Chinees klinken, maar het totaal niet zijn. Daar komt nog bij dat de kinderen met hun handen “spleetogen” maken. Op die manier maak je gewoon het uiterlijk van een bepaalde bevolkingsgroep belachelijk.

Voordat scholen het lespakket op grote schaal kunnen gebruiken, wordt het eerst getest op maximaal tien scholen. Maar inmiddels hebben dus al 38 scholen hun belangstelling getoond.

Van de redactie:

Helemaal prima dat dat gebeurt! kinderen vinden het gewoon lollig, om malle woorden te zingen en daar is ook niks mis mee, maar doe dan niet of het een of andere taal is. Want dat is het niet.
Dat je met je vingers je ogen tot spleetjes trekt om te doen of je een Chinees bent, dat is toch echt niet meer van deze tijd. Ik was eigenlijk verbaasd dat het lied nog voorkomt…
En juf of meester zou inmiddels veel beter moeten weten, of ben ik nu mal?
Wat ik heel leuk vind aan het project is dat er ook een verhaal voor de ouders is, dan kunnen ze daar thuis verder over praten en hopelijk voorkomt het ook, dat ouders gaan zeuren. Zeuren in de trant van : “en nu mag Hankey Panky Shanghai ook al niet meer”

Bron Nu, zie daar voor het hele artikel

lees op Babyenkind: