Zonder bijkomend ongemak

Mijn buurvrouw is in verwachting.

Week na week zie ik bij haar dezelfde verwondering als bij mij toen. Over dat nieuwe leven dat welhaast moeiteloos, steeds groter groeit in jouw lijf. De wonderen der natuur zijn geweldig en dit is mijn meest favoriete.

Die groeiende buik

In verwachting zijn is spannend, dat vond ik tenminste. Al die emoties in lijf en hoofd. Zeker bij een eerste speelt het onverwachte een grote rol. Want ik schreef het al eerder, niets bereid je voor op dat moederschap.

Druk met niks

En buiten het feit dat je lijf, dat een enorme oplazer krijgt van in verwachting zijn en bevallen, moet herstellen, was ik in het begin vooral ook erg druk met dat kleine wurm. Gevoelsmatig viel ik van voedingen, badjes en vuile luiers, in een soort twilight zone van steeds terugkerende handelingen. Kon ik na die voeding al wandelen, of zat ze nog te vol en zou ze gaan spugen als ik nu naar buiten zou gaan? Huilt ze omdat ze honger heeft, vol zit, van vervelende krampjes of wil ze gewoon even geknuffeld worden.

Balans zoeken

Die eerste periode was het vooral zoeken naar wat werkte, mijn kleintje leren kennen. En wat was ze nog fragiel. Hoewel een mooie 3400 gram bij geboorte, vond ik haar vooral heel iel en kwetsbaar. De ontspanning kwam pas toen ze wat spek op haar billen kreeg, een heerlijke ronde, gezonde, roze baby werd, in plaats van dat gerimpelde iele kindje.

Die tweede keer

Bij onze tweede was dat toch echt volledig anders, dan weet je al wat je te wachten staat. Was ik veel meer voorbereid op wat er komen ging en heel eerlijk, bij haar ging het welhaast vanzelf. Voeden, badjes, zonder erg paste ze in het leven, dat we inmiddels hadden met een peuter in huis. Ze voegde moeiteloos in.

Meegenieten

Op afstand geniet ik mee met mijn buurvrouw, komen er ladingen herinneringen terug van mijn zwangerschappen. En heus niet alleen de rooskleurige hoor, ik herinner me de pijn en het ongemak ook nog. De hechtingen en de gebroken nachten, het geworstel met voedingen soms.

Waanzinnig prachtig

Maar samen nieuw leven maken, uit twee minuscule stukjes mens, een babietje bouwen, ik blijf het een waanzinnig wonder vinden. Ik was er dankbaar voor, dat het bij ons lukte. En heel eerlijk, ik zou best nog een keer alles rondom zwanger en bevallen mee willen maken. Maar ja, 51 inmiddels, dat lukt dus niet meer :-).  

Dus geniet ik lekker mee op afstand, van hun kleine wondertje. Zonder die gebroken nachten en het fysieke ongemak, dat is stiekem ook wel erg lekker.

Meer lezen van mij? Neem eens een kijkje op cynthia poen