Sweet sixteen

Mijn dochter is jarig. Zestien jaar is ze geworden, sweet sixteen. 

Ik zie mezelf nog staan in het ziekenhuis, zestien jaar geleden. Oké, kind, maxicosy, en nu. Om vervolgens samen bij mijn zus achterin de auto richting het kraamhotel te gaan, mijn hand voor haar oogjes tegen de felle zon.

Het kraamhotel was een hele bewuste keuze, ik zou dit meisje namelijk alleen gaan grootbrengen en voelde me onzeker. De man die mij dit cadeau gaf had al bij de positieve test besloten om het avontuur niet te gaan delen. Je kunt er van zeggen wat je wilt. Ik zelf heb er nooit een kwaad woord over willen spreken, en nog steeds niet. Natuurlijk had ik kunnen kiezen voor gevechten, rechtzaken voor alimentatie en gedwongen omgangsregelingen. Maar ik koos voor rust. Rust voor mij en mijn meisje. 

Van een huilbaby, via een driftbui-peuter, naar een vrolijk schoolkind en een tiener waar menig ouder jaloers op zou zijn. Natuurlijk hebben we onze ups en downs, maar ik kan wel zeggen dat mijn cadeau fantastisch is uitgepakt.

Iedere verjaardag is bijzonder, maar toch heeft deze dag een extra betekenis voor ons. Bij het afscheid heeft haar vader namelijk gezegd: ze mag me opzoeken als ze zestien jaar is.

En vandaag is dat zover.

Ik heb me altijd afgevraagd wat mijn dochter zou willen, als ze zestien jaar is, of ze uit woede hem nooit zou willen zien, of dat ze direct op zoek zou gaan, en hoe ik dat dan aan zou pakken. Dus een paar weken geleden heb ik haar gewoon gevraagd hoe ze erover dacht. Het antwoord ontroerde mij. Wat haar betreft is hij welkom in haar leven, als hij dat wil. Hij mag haar opzoeken, als hij dat wil. En als hij dat niet wil, even goede vrienden. Want ze is gelukkig, ze voelt zich compleet, met of zonder vader.

Wat een cadeau is die dochter van mij.

lees van Esther ook eens: Veilig aan het handje