Rotsvast

Ik wil je graag wat vertellen over mijn meiden….

Ik heb altijd een rotsvast vertrouwen gehad in onze meiden, ook tijdens de lastigere momenten in hun leven. Want ook al zijn ze nog jong, ze hebben al het nodige te verstouwen gehad. Die kracht, die ik bij beide zie, vind ik schitterend.

Onze oudste wilde nooit naar de peuterschool, ze huilde net zolang tot ze mij belden om haar op te halen. Twee keer probeerde ik het en steeds zei ze hetzelfde: ‘ik wil alleen naar de grote school’. Toen ze eindelijk vier werd, en naar de kleuterschool mocht, ging ze huppelend, elke dag. Zonder een traan te vergieten. Die peuterschool, ze wilde er gewoon niet heen.

Onze jongste was niet snel met zindelijk worden, ze vond die luier wel best. Wat ik ook probeerde, niks werkte, ze had er lak aan, zo klein als ze was. Tot ze op een dag, ze zal rond een jaar of drie zijn geweest, gewoon die luier niet meer om wilde, ook niet in de nacht. Ik was mentaal voorbereid op ongelukjes maar er gebeurde niks van dat alles. Ze had gewoon op dat moment bedacht, dat het genoeg was geweest.

Alletwee hebben ze een periode gehad, na die middelbare school, waarbij ze gewoon niet wisten wat te doen. Natuurlijk maakten we ons zorgen, want wat nu, en er zijn in die periode best wat moeilijke gesprekken gevoerd. En vloeiden er dikke tranen.

We stimuleerden onze meiden om vooral hun eigen weg te kiezen, want niet alles hoeft volgens het standaard plaatje. ‘Wat heb je te verliezen’ zeiden wij, ‘zolang je nog geen hypotheek bij elkaar hoeft te verdienen, liggen alle opties nog open’.

Ook tijdens die moeilijk momenten, ben ik het vertrouwen in onze meiden nooit verloren. Ook al maakte ik me heus weleens zorgen, tijdens die periodes waarin er ogenschijnlijk niets gebeurde. Een luchtledig stukje, waarin de teleurstelling werd verwerkt en ze zichzelf weer op het juiste spoor moesten zetten.

Het zijn twee mooie mensen geworden, onze dochters, die ook iets voor een ander willen betekenen in deze maatschappij. Krachtig gaan ze om met de teleurstellingen van het leven en tijdens deze covidtijd ontpoppen ze zich weer op een heel ander vlak. Steken ze hun gezonde handen uit, ondanks de enorme risico’s die ze daardoor lopen. Dat rotsvaste geloof en vertrouwen wat ik altijd in ze gehad heb, bewijst zich eens te meer.

Meer lezen van Cynthia? Kijk eens op Cynthia Poen