Hou vol!

Middenin deze corona crisis denk ik terug aan de periodes dat ik onze kinderen de hele dag thuis had . Tijdens vakanties welteverstaan. Niks geen kinderen onderwijzen terwijl ik ook thuis moest werken.

Om me heen hoor ik nu vooral hele ingewikkelde verhalen. Schema’s, worstelende ouders die met elkaar en alle kinderen thuis zijn, het klinkt als een soort noodkreten.
Het gaat volledig aan mij voorbij, dacht ik gisteravond bij mezelf, die worsteling van heel veel mensen. Want onze dochters zijn volwassen. Ik ben nog geen oma en ik werk in de zorg, mijn dagen vullen zich dus eigenlijk zoals altijd. Gevulder eigenlijk, want alle zeilen worden bijgezet: ik werk meer dan voorheen. Zonder mopperen hoor, ik draag met liefde mijn steentje bij.

Wat een uitdaging

Maar ik begrijp ook goed dat het voor sommigen een regelrechte uitdaging moet zijn. Toen onze kinderen jong waren zag ik al dat sommige ouders worstelden met de vakanties van hun kinderen. Met een zucht van geluk brachten ze stralend de kinderen na al die vrije weken weer naar school, ik heb dat nooit begrepen eigenlijk. Ik had onze meiden graag thuis, altijd. Want ze vermaakten zich vaak gewoon goed. Met buiten spelen, tenten bouwen, cakejes bakken of met een sneltreinvaart knutselwerkjes produceren. Ook favoriet: verkleden. Er werden hele toneelstukken voorgedragen of musicals gezongen. Daar zat natuurlijk geen spoortje schoolwerk bij hoor, ik snap het verschil. En ik hoefde natuurlijk ook niet tegelijkertijd thuis te werken.

Het is teveel: werk en school

Heel eerlijk denk ik ook wel dat daar vooral nu de pijn zit. Het is gewoon teveel tegelijk zo ineens. De wereld staat op zijn kop en aanpassen kost nou eenmaal tijd, dat duurt even. En veel tijd krijgen ze gewoon niet natuurlijk, het gaat van niets naar de vijfde versnelling. Ondanks dat ik de gevolgen allemaal niet kan overzien, wie wel tenslotte, hoop ik dat al die ouders vooral ook een beetje kunnen genieten naast al het gedoe. Hoe heerlijk is het om deze extra tijd met je kinderen te krijgen. In de ochtend niet te hoeven rennen naar school en werk maar samen kunnen ontbijten, op je gemak, het werk wacht nog wel even. Nieuwe dingen van elkaar te ontdekken en midden in de hectiek van het leven te onthaasten, ineens.

Omdenken?

Het zal ongetwijfeld een stukje omdenken vergen en alles is niet ineens hallejuja natuurlijk, dat snap ik heus. Maar als ik de afgelopen 50 jaar iets heb geleerd, is het dat geluk in kleine dingen zit. Wanneer we proberen er iets relaxter mee om te gaan, voelt het alweer fijner.  We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. En onderaan de streep denk je over een jaar of wat vast met dierbare herinneringen terug aan de periode dat je de kinderen onverwacht een poosje thuis had. In goede gezondheid hoop ik dan, voor ons allemaal. Want die gezondheid van jezelf en je geliefden, dat blijft toch met stip het allerbelangrijkste.

Hou vol allemaal!

Meer lezen van Cynthia? Neem eens een kijkje op Cynthia Poen