Mijn dochter en haar vriendjes

Mijn dochter en haar vriendjes: een eerste keer voor alles…

Toen ze als kleuter bruut aan de kant werd gezet door haar peuterspeelzaal vriendje (meisjes zijn stom), ontwikkelde mijn dochter een theorie over jongens. Volgens haar worden jongens geboren met zaagsel in hun hoofd, en krijgen ze later pas hersenen. En sommigen krijgen ze helemaal niet.

En ze was trouwens ook veel te druk met sporten om over vriendjes na te denken.

Twee leuke jongens

Maar in de brugklas bleken er naast de zaagselhoofden, toch twee leukere jongens in de klas te zitten, waar ik de namen wat vaker van hoorde. Ik vroeg haar voorzichtig of ze op één van de jongens verliefd was en kreeg de welbekende puberblik: mam…die is gay hoor, al heeft hij het zelf nog niet zo door.

Maar die andere….die andere was toch wel erg leuk. Rustiger dan de rest, en hij maakte tenminste leuke grappen. Mijn dochter was verliefd. Leuk, benieuwd of het echt wat zou worden.

Op een dag kwam ze thuis met de mededeling dat die ene hele leuke jongen weer in het ziekenhuis lag. Ik dacht: weer? Hoezo weer?

Ja, zijn kanker is terug gekomen. Dat had hij op de basisschool al een keer en nu is het terug.

Mijn adem stokte even. En direct daarna schaamde ik me.

Meer vriendjes

Ik heb mijn kinderen altijd gezegd dat het niet uitmaakt met wie ze thuiskomen, jongen of meisje, groot of klein, dik of dun, blank of een ander kleurtje. Over ernstige ziektes had ik nooit nagedacht. Ik probeerde na te vragen wat hij precies had en hoe het verder ging en of ze wisten wat de prognoses waren, maar mijn puber wist het niet en het boeide haar ook niet echt.

Je kind willen beschermen

Er zijn nu eenmaal dingen waar we onze kinderen zo lang mogelijk voor willen beschermen. Dat mijn kind met haar potentieel eerste vriendje ziekenhuis in en uit zou gaan, met de kans om hem te verliezen, vond ik een heel beangstigende gedachte. Tegelijkertijd realiseerde ik mij ook dat mijn kind gelijk had: het moet niet uitmaken. Als ‘ie leuk is, is ‘ie leuk, punt. Dat iemand ziek is is niet zijn of haar keus, en mag geen belemmering zijn voor geluk. Dat weet ik beter dan menig ander.

En dus ben ik haar aan gaan moedigen om op hem af te stappen, en heb haar vriendin opgejut om ze te koppelen. Maar puber was toch te verlegen om door te pakken.

De zomervakantie kwam, de zomervakantie ging. Ze zag hem weer terug op school en vroeg zich af wat ze eigenlijk ooit in hem gezien had.

Inmiddels is er een andere jongen toch best wel een beetje leuk…en ik heb wijselijk niets gevraagd. Ik heb mijn les geleerd.

lees ook eens Mama heeft concurrentie