Daar sta ik dan! door Myrthe Zuidinga

Myrte schreef voor BabyenKind een eerlijk en zeer herkenbaar blog over de sportzaal

Al zoveel jaren mag ik trotse mama zijn.

En dat ben ik.

Trots op mijn zoon, trots op mooie avonturen samen. Alle tijd en aandacht naar hem.
En niet alleen naar hem. Ook naar vrienden, werk, familie en mijn bedrijf. Omdat ik graag deel in aandacht, in tijd, in samen zijn.

Er is me in die afgelopen jaren wel wat duidelijk geworden. De aandacht en tijd gaat in veel momenten naar buiten toe. Naar de ander. En hoe fijn dat is, het laat me ook moe voelen. Langzaam maar zeker sluipen er gewoontes in waar ik niet trots op ben.

Hoe voedzaam in mijn avondeten? Wat doe ik werkelijk voor mezelf? Zet ik mezelf als persoon, als mama, als vriendin ook wel eens op de eerste plaats.
De realiteit is hard. Als ik heel eerlijk ben, al jaren niet meer. En dat heeft gevolgen. Ik zie er niet uit zoals ik zou willen. Ik ben niet zo fit als dat ik zou wensen.

Mijn spiegelbeeld, wat zie ik als ik echt in mijn ogen kijk?

En dus, heb ik de stap gezet. Ik mag mezelf die aandacht en tijd geven die ik de ander ook schenk. Dat brengt me hier.
In die gezellige tl-verlichte sportzaal om te sporten. De gezondere keuzes die ik maak omtrent de voeding doen me goed.

In de sportzaal moet ik nog een drempel over.

De fitness ruimte. Op een avond loop ik door de sportzaal zoekend naar welk apparaat of ding ik kan gebruiken voor mijn oefening. Zorgvuldig uitgezocht en opgeschreven door mijn personal trainer loop ik met mijn boekje rond. Om me heen zie ik afgetrainde fitgirls en jongens met spierballen. 

En ik.

Ik zoek en vind

Conrad schreef een artikel over samen sporten met je kind