Veilig aan het handje.door Esther

Hoe schaatsen de rollen omkeerde en voor een geluksmomentje zorgde

Toen mijn kinderen klein waren moesten ze af en toe een beetje op weg geholpen worden wat dapperheid betreft. Zo besloot mijn oudste op 4-jarige leeftijd dat ze op gym wilde. Toen we echter bij de proefles kwamen zat ze dicht tegen mama aangeplakt op het bankje en niemand die haar daar vandaan kreeg.

Mijn jongste had het met fietsen. Hoewel ze al op heel jonge leeftijd het trappen en sturen onder de knie had, kostte het nogal wat moeite om haar er van te overtuigen dat ze toch echt wel zonder die zijwieltjes kon. 

In die tijd is mijn conditie er flink op vooruit gegaan. Meespringen op de blaasbaan, achter een fiets aanrennen, eindeloos helpen oefenen met boogjes achterover. Aan de hand van mama groeide het zelfvertrouwen en langzaam kon het handje los.

Inmiddels zijn beide meiden aan het opgroeien tot zelfverzekerde jongedames. Nee hoor mam, je hoeft echt niet meer mee naar de les, ik ga zelf wel op de fiets.

Maar tegelijkertijd met het groeien van het zelfvertrouwen van mijn kinderen, werd het mijne minder. Wat medische problemen zorgden er voor dat bewegen niet meer vanzelfsprekend is. Waar zij steeds sportiever werden, werd ik steeds meer onzeker.

Maar toen lag er ijs. 

Natuurlijk moest er geschaatst worden, hoe vaak maak je dit nu nog mee. Bij mij kriebelde het ook, zou ik het nog durven? Zou ik het nog kunnen?

Voor de zekerheid stopte ik ook voor mezelf een paar schaatsen in de tas.

Bij de ijsbaan aangekomen hadden mijn tieners al snel hun schaatsen aan en waren weg. Ik stond nog een beetje vertwijfeld aan de kant. Durf ik, zal ik, kan ik…

Weet je, ik doe het gewoon.

Niet al teveel later stond ik met mijn schaatsen aan in de sneeuw. Mijn kinderen ontdekten mij, kwamen op me af rijden en staken allebei een hand uit. Kom mam, je kunt het.

De rollen draaiden zich om, waar zij ooit hun eerste pasjes aan mijn hand deden, schoof ik nu voorzichtig tussen hen in het ijs op. Trots. Op mezelf, maar misschien nog wel meer op mijn meiden.

lees ook eens het geluksmomentje Veilig achterop