Pesten op school is een verborgen strijd

Pesten op school is een onzichtbare oorlog die zich afspeelt in klaslokalen, op schoolpleinen en online. Voor velen is het iets dat ze meemaken, maar niet durven benoemen. Het gevoel van machteloosheid, angst en eenzaamheid kan diepe sporen achterlaten. Vaak denken buitenstaanders dat het ‘gewoon een fase’ is of dat kinderen ‘harder moeten worden’, maar voor de slachtoffers voelt het als een dagelijkse overlevingsstrijd.

Mijn verhaal: een litteken dat blijft

Op school werd ik vaak in elkaar geschopt. Niet omdat ik iets verkeerds had gedaan, maar omdat ik er was. Ik moest dingen doen die pijnlijk waren, zoals peper opsnuiven, iets waarvan de brandende pijn zich overal verspreidde. Medeleerlingen leken altijd iets van me te willen – niet op een vriendelijke manier, maar omdat ze wisten dat ik me niet kon verzetten. Het werd een patroon, iets wat erbij hoorde. Praten? Dat deed je niet, want dan werd het erger.

Jaren later kijk ik er met schaamte op terug. Niet omdat ik gepest werd, maar omdat ik het accepteerde. Ik voelde me zwak, alsof ik had moeten vechten, terug had moeten slaan. Maar nu weet ik dat het geen zwakte was. Ik heb mijn eigen pad gekozen, ben geen meeloper geworden. Misschien ben ik juist daardoor sterker geworden.

Ik spendeer nu mijn tijd online door op het Vave Casino Netherlands. Hier heb ik een online vriendenkring opgebouwd die me begrijpt en virtueel ondersteund. Het is een perfecte uitvalsbasis en waar ik steun en vertier vind.

De gevolgen op lange termijn

Pesten stopt niet als de klokken luiden en de schooldeuren sluiten. De gevolgen kunnen jaren, soms een leven lang blijven hangen. Het zelfvertrouwen dat afgebroken werd, de angst om te falen, het wantrouwen in anderen – het zijn littekens die niet altijd zichtbaar zijn, maar wel voelbaar blijven. Voor sommigen betekent het een leven lang onzekerheid, voor anderen een strijd om hun eigen waarde terug te vinden. En toch, ondanks die littekens, is er een weg vooruit. Het verleden hoeft je toekomst niet te bepalen.

De andere kant: wat denken pesters na 20 jaar?

Veel pesters denken na twintig jaar nauwelijks nog aan wat ze hebben gedaan. ‘Ach, dat was toen, iedereen deed het.’ Voor hen was het misschien een manier om erbij te horen, om hun eigen onzekerheid te verbergen. Maar soms, als ze terugkijken, realiseren ze zich de schade die ze hebben aangericht. Spijt komt vaak te laat, op een moment dat de gevolgen al diep geworteld zijn bij hun slachtoffers.

Toch zijn er pesters die achteraf toegeven dat ze zich anders hadden moeten gedragen. Dat ze destijds niet begrepen wat ze aanrichtten, maar nu als volwassenen inzien hoeveel pijn ze hebben veroorzaakt. Dit besef kan bijdragen aan verandering – als we jongeren hier eerder bewust van maken, kunnen we mogelijk voorkomen dat geschiedenis zich herhaalt.

Waarom scholen meer moeten doen

Scholen spelen een cruciale rol in het aanpakken van pesten. Simpelweg ‘regels opstellen’ of ‘bestraffen’ is niet genoeg. Wat nodig is, is een cultuurverandering waarin respect en empathie centraal staan.

Als je gepest wordt of bent geweest, weet dan dit: het definieert niet wie jij bent. Je bent sterker dan je denkt. Misschien voelt het nu niet zo, misschien lijkt het alsof de pijn altijd zal blijven. Maar het wordt beter. Je hoeft hier niet alleen doorheen te gaan. Praat erover met iemand die je vertrouwt, een ouder, een leraar, een vriend. Je stem verdient het om gehoord te worden.

Slotwoord

Bedenk dat pesters vaak zelf onzeker zijn en hun gedrag niets zegt over jouw waarde. En als je merkt dat de pijn diep zit, aarzel dan niet om hulp te zoeken. Een coach, therapeut of mentor kan je helpen om de schade te verwerken en een positiever zelfbeeld op te bouwen. Je bent niet zwak als je hulp vraagt – je bent dapper.