Over de geldboom en het ijsjes principe

Laatst dacht ik, ik ben natuurlijk een ouwe tut, geld en gelukkig zijn, wat heeft het met elkaar te maken

Simon Carmiggelt, de meest briljante column(blog) schrijver die Nederland ooit gekend heeft, zei daarover: “geld maakt niet gelukkig, dat heeft het met armoe gemeen.”
Dat is een waar woord, lieve mede-moeders. Wanneer je als moeder elk euro twee keer omdraait, dan is je wens dat er wat meer geld te besteden is, helemaal te begrijpen.

 Wanneer je altijd en eeuwig moet rekenen en iedere dag opnieuw na moet denken wat je wel en niet kan uitgeven, dan hebben geld en gelukkig zijn gewoon alles met elkaar te maken. Als je in zo’n situatie zit, wens ik je van harte toe, dat de zaken verbeteren. En dat je geldboompje groeit.

Maar hoe zit het met de gezinnen waar geld genoeg is? Waar de geldboom kennelijk ongegeneerd groeit en waar het nooit op lijkt te kunnen? Twee, drie keer per jaar op vakantie, eindeloos veel kleren en lid van elk denkbare club?
Als je om je heen kijkt, ken je van die kinderen.
Zijn ze nu: gemiddeld genomen, veel gelukkiger dan kinderen die ouders hebben met een laten we zeggen: normaal inkomen?

Geld en gelukkig zijn, het heeft niet alles met elkaar te maken

Volgens mij dus niet. Laat ik het anders zeggen: ik heb het nooit kunnen ontdekken.
Dus maak je geen zorgen, als die geldboom, maar niet wil groeien. ( behalve als hij zoals daarnet gezegd, een miezerig struikje is)
Volgens mij zijn kinderen uit een gezin waar van alles kan en mag, maar niet echt ALLES, de gelukkigste kinderen.

Het geluk van niet mogen.

Laat ik een doodsimpel voorbeeld geven. Vroeger als mijn kinderen een ijsje kregen, gaf ik aan, tot waar ze mochten kiezen. Ik trok de lijn  op het bord met ijsjes  meestal bij een euro, pardon gulden. Ik zei het al he…ouwe tut ben ik.
Maar als er nu een keer iets te vieren viel, dan mochten ze kiezen wat ze wilden. En dat was dus echt feest.
Op een dag ging ik gezellig fietsen met een moeder met 2 jongens, die net bij ons in de straat was komen wonen. Natuurlijk gingen we langs de kinderboerderij en natuurlijk mochten ze een ijsje.
Ze renden vrolijk op de snackbar af. Aangekomen draaide mijn oudste zich om: tot hoever mogen we kiezen?. Stomverbaasd keek de buurvrouw mij aan, hoe bedoelde mijn kind dat nu? Mochten ze niet gewoon lekker kiezen waar ze zin in hadden “Nee, natuurlijk niet”, zei ik “wat geef je ze dan als het feest is?” Daar moest ze over nadenken. Haar jongens mochten daarna altijd kiezen waar ze ze trek in hadden…
En geloof het of niet: ze hadden altijd trek in het duurste ijsje en waren er nooit echt blij mee.
De moraal van het verhaal: je hoeft niet altijd het duurste ijsje te eten….geld en geluk zijn niet onlosmakelijk aan elkaar verbonden

Doordat je soms iets niet kan/mag of hebt, waardeer je de keren dat je het wel hebt, drie dubbel.
Manlief en ik passen het ijsjes principe nog steeds toe. We noemen het nu het wijn principe. Normaal gesproken drinken we een redelijke slobberwijn. Maar bij een feestje of als we vinden dat we iets te vieren hebben. Dan drinken we een hele lekkere. En dat is dus echt feest