De moeder en haar oogkleppen.

Over kinderen die pesten en moeders met oogkleppen

Als ik terug kijk op mijn jeugd: kan ik zeggen dat ik het geluk heb gehad dat ik zelden erg ben gepest.
Ondanks dat ik eruit zag als een jongen en hield van stoere activiteiten gaf het voor mijn schoolgenoten weinig aanleiding om mij te pesten.
Ik prijs mij hier gelukkig om.

In menig televisie programma vertellen volwassen mensen hoe groot de impact was dat zij vaak zijn gepest. Sommige moeten met de gevolgen hun hele leven dealen. Het vertrouwen kwijt in de mensen, hun spontaniteit verloren, bang zijn om te laten zien wie ze echt zijn en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het laat vaak littekens voor het leven achter.

Kleine etter in de ballenbak

Als moeder zijnde heb ik gemerkt dat het heftig is als ze je kind pesten.
Zo een grote etter in de ballenbak die jouw kind even alle hoeken laat zien. Ik heb mij vaak genoeg moeten inhouden om pedagogisch verantwoord te reageren op dit soort praktijken.
Als mijn zoon lelijk deed tegen een ander kind, sprak ik hem hierop aan en meestal moest hij dan zeker sorry zeggen. Ik doe echt mijn best een moeder zonder oogkleppen te zijn.

Op het speciaal onderwijs, waar mijn zoon zit, zitten ook best veel kinderen met gedragsproblemen.
Ik vind het heftig om te horen wat mijn zoon allemaal hoort en ziet in de klas en op het schoolplein.
Het is de kunst om je hier tegen te kunnen wapenen, dat jij niet het doelwit wordt. Ook kopiëren van dit gedrag wil je als ouder zijnde niet.
Zeker niet als jouw kind zacht is van karakter, juist de goedheid van andere ziet en vrienden wilt zijn met iedereen. Een wijze les is dat dat niet kan en ook niet hoeft. Niet iedereen wilt vrienden met jou zijn, dat is prima!

Schelden doet geen pijn

In de buurt heeft hij gelukkig ook veel vrienden. Ondanks zijn licht verstandelijke beperking kan hij nog redelijk goed mee komen met leeftijdsgenoten. Ze kennen elkaar al 6 jaar. Maar ineens veranderde er iets.
Mijn zoon kwam steeds vaker boos en verdrietig thuis. Gelukkig kunnen we samen goed praten over wat hij meemaakt, voelt en waarover hij boos is. Zijn beste vriend met wie hij zoveel en graag speelt doet ook vaak heel lelijk tegen hem. Hij snapt er niks van waarom hij zo doet.
Deze vriend laat zich vaak beetje opjutten door een andere jongen en dan gaan ze samen tegen mijn zoon. Die andere “pestkop” doet mijn zoon niet zoveel maar dat notabene zijn beste vriend mee gaat doen maakt hem heel verdrietig.

Opmerkingen als “je bent lelijk’, “stomme brilsmurf”, hem klappen geven op zijn achterhoofd of op een andere manier pijn doen. Speelgoed van hem afpakken en weggooien. Het is al een tijdje aan de gang.
Als zoon alleen is met zijn beste vriend dan spelen ze heel leuk samen. Hij heeft al paar keer aangegeven dat hij het niet leuk vindt dat hij zo tegen hem doet, of vraagt als het gebeurt dat hij er moet stoppen.
Mijn zoon geeft duidelijk zijn grenzen met woorden. Van mij mag hij ook terug slaan als ze hem steeds pijn doen maar dat durft hij niet zo goed. Vaak geef ik advies om lekker met andere te gaan spelen maar verdrietig vind ik het wel dat hij steeds hun doelwit is. Wie bedacht heeft dat schelden geen pijn doet is volgens mij ook niet helemaal Koekoek. Schelden kan wel degelijk pijn doen.

In gesprek met moeders

Het leek mij een goed idee om met moeder van het beste vriendje het gesprek aan te gaan.
Ik gaf aan dat zoon regelmatig wordt gepest door haar zoon. Voor ik helemaal mijn zin kon afmaken zei zij gelijk dat haar zoon dat nooit zou doen. Ik noemde wat voorbeelden. Ik weet dat een aantal volwassenen hebben gezien dat mijn zoon werd lastig gevallen door deze twee jongens.
Benoemde ook dat mijn zoon vaak echt aangeeft of hij wil stoppen. Dat het hem echt verdrietig maakt omdat hij zo gek is op haar zoon.
Ik gaf aan dat de jongens met zijn tweeën zo leuk kunnen spelen en dat ik het idee heb dat haar zoon zicht laat beïnvloeden om mee te doen.
Om een heel lang verhaal kort te maken: haar zoon pest niet en tja sommige opmerkingen zijn toch niet zo erg?? Heeft hij vast met een grapje gezegd. Toen ik aangaf dat mijn zoon dat niet zo ervaart en hij dat ook aangeeft aan die jongens kwam de volgende tip: ik moest niet zo een watje van mijn zoon maken. Als dat geen oogkleppen zijn….
Hij moet wel tegen een grapje kunnen en opmerkingen. Als ik hem dat beter leer dan raken andere opmerkingen mijn zoon nooit meer. Haar zoon is altijd vrolijk en dit soort dingen zullen hem nooit raken want zo is hij opgevoed.

een moeder met oogkleppen

HUH?? Dat is wel de omgekeerde wereld in mijn beleving.
Ik moet mijn zoon leren dat niks hem zal raken terwijl de jouwe lelijke dingen zegt en fysiek reageert?
Hoezo wil je jouw zoon niet aanspreken op zulk gedrag?
Wat is er trouwens mis mee dat dingen je raken? Je emotioneel wordt als iemand lelijk tegen je doet?
Voor mij is er helemaal niks mis mee om je emoties te laten zien, aan te geven wat je grenzen zijn.
Net zoals je ook niet altijd vrolijk hoeft te zijn. En jongens die huilen is wat mij betreft ook niks mis mee.

Hoop is de wens van de gedachte

Maar goed we kwamen er dus niet uit. Haar zoon pest nooit en de mijne is een watje.
Een oud collega leerde mij ooit om in dit soort gevallen te denken en zeggen: Ik hoop dat mijn kind dat soort dingen niet doet.
Ja mensen, ik hoop echt ook dat mijn zoon andere niet pest, over hun grenzen heel walst en expres kinderen wilt raken met woorden of fysieke gedragen.
En als dat nou wel zo is? Dan hoop ik dat je mij het gesprek aangaat.
Dan kan ik dit met mijn zoon bespreken, hem uitleggen wat zijn acties voor gevolgen hebben gehad bij de ander.

Pesten is niet oké, of je kind nou pest of gepest wordt, het is in mijn ogen heel naar.
Ik hoop dat jullie kinderen niet pesten, dat je als ouders zijnde geen oogkleppen op hebt en het bespreekbaar maakt. Als wij als volwassenen al niet dit kunnen bespreken maar oogkleppen opzetten en zoeken naar een oplossing, hoe kunnen we dit dan van onze kinderen verwachten?

Groet Kaat
Benieuwd naar meer kronkels/krabbels van mijn hand?
Op mijn pagina Kaat Krabbelt en Facebook Kaat Krabbelt laat ik je meekijken in mijn leven

lees ook eens : waarom wordt een kind een pester? en lees : fulltime moederen