Waar komt de moedermaffia vandaan?

Ik kan mij niet herinneren dat ik, toen de kinderen klein waren, erg veel last had van de moedermaffia. Sterker nog: ik kende het hele woord niet!

Maar ik moet bekennen, dat ik, kijkend naar de luizenmoeder, wel het een en ander herkende…

Van die moeders, die zich vol overgave stortte op hun kind en vol overtuiging, streden voor het bestwil van dat kind. Zoals de moeder van S. Het meiske had maar een nier. Dat heeft mijn dochter ook. Maar bij dit meiske was dat een reden waarom zij te pas en te onpas de klas mocht verlaten. Om ergens anders in de school gezellig een pakje appelsap leeg te drinken…Ik heb er ooit eens iets van gezegd. En was na afloop blij dat ik nog leefde. Maar goed, alle andere moeders van de moeder van S ook een vervelend portret…

Of die moeder waarvan ik de naam al lang vergeten ben. Die per se op een spelletjes middag met alle kleuters op het plein de kabouterdans wilde uitvoeren. En dat nog deed ook! Na afloop zeiden we allemaal braaf dat het prachtig was geweest… Tja, als moeder heb je het leven lief.

Maar dat was er steeds maar eentje. Nu krijg ik de indruk dat er hordes zijn. Er is zelfs een officiële definitie van.

Moedermaffia is:

 Een groep moeders die zich vol overgave stort op alle aspecten die bij het moederschap horen en bepaalde opvattingen heeft en uitdraagt over de juiste wijze van opvoeden en het vervullen van het moederschap, bijvoorbeeld over het geven van borstvoeding, bevallingsmethoden, kinderopvang en werken in combinatie met een gezin. ( bron Ensie)

Wanneer is dat ontstaan, vraag ik me af. Die behoefte om je overtuiging ook luidkeels uit te dragen. En moeders met een andere mening te verketteren. Nog belangrijker is de vraag: Waarom??

Wat beweegt de moedermaffia?

Waarom kan het jou als moeder nou toch schelen dat een andere moeder anders opvoedt dan dat jij dat doet?
Wat heb jij daar voor een last van?
Is het, de vraag kwam ineens bij me op, gewoon onzekerheid?

Alles moet volmaakt zijn

We leven in een tijd waarin alles goed moet zijn. Zei ik goed? Sorry, ik bedoel volmaakt.
Nee, ik overdrijf niet. Ik maak geen grapje. We denken met zijn allen dat alles mogelijk en alles maakbaar is. Daar wordt een mens heel erg onzeker en kwetsbaar van. Niet voor niks zijn er alarmerende berichten over het grote aantal jongeren dat kampt met burn-out en depressie.
Wanneer je niet zo zeker van je zaak bent, werkt het meestal wel om luidkeels te constateren dat de ander het in ieder geval niet goed doet!

Het principe: ik ben oké en jij niet, is een oud vertrouwd mechanisme om je zelfvertrouwen te boosten. Het werkt niet. Maar dat is een ander verhaal.

lees ook : de babyindustrie
en geniet even van een eerlijk verhaal van Esther: fijn als ze er even niet zijn