Mijn eerste keer als loedermoeder.

Loedermoeder, we noemen onszelf vaker zo. Is dat terecht? Ik vraag het me serieus af…..

Er zijn van die momenten die je je leven lang niet meer vergeet. Zo blijft mij voor eeuwig mijn eerste moment als loedermoeder bij. En ( pas op dit is een plot-spoiler ) hoe verstandig mijn besluit achteraf gezien was.

mijn eerste optreden als loedermoeder

Dochterlief was twee en een half. En ik moet zeggen, ze had weinig last van de “terrible two” periode. Sterker nog, ik wil niet opscheppen, ik lachte erom….
Maar op een avond, vlak na het eten hadden we er toch echt last van. Moet ik het uitleggen? Dreinen, zeuren, huilen, niks willen, niks was goed. Alles was fout.
Ik kreeg er binnen de kortste keren zo ontzettend genoeg van. “Jij bent moe’, sprak ik. “Jij moet naar bed”. Ik pakte haar op, droeg haar naar boven. Wat makkelijker klinkt dan het was: ze trapte en worstelde. Iedere moeder die ooit een protesterende peuter de trap op heeft gedragen, snapt me…

Kleertjes uit, schone luier aan, pyjama en hup in bed. Geen liedje geen verhaaltje. NIKS.

Ik liep de trap af. Dacht vol schaamte: “wat een rot moeder ben ik. Alleen maar omdat ze een boze bui heeft…” Ik draaide me om en liep de trap weer op. Voor het liedje en het verhaaltje. Ik deed de deur van haar kamertje open. Het kind lag in diepe slaap. In die halve minuut sinds ik de kamer uit was….

Dusss……

Ik was geen loedermoeder, mijn instinkt had me gewoon de juiste handelswijze in gegeven.

Over naar bed gaan gesproken. Er was een tijd dat ik haar op zondagavond vroeg naar bed bracht. Met een doosje rozijnen. Dan kon ik En ongestoord Flying Doctors kijken En daarna ongestoord deze aflevering met mijn beste vriendin telefonisch doornemen.

Maar dat is geen staaltje loedermoeder schap. Volgens mij is dat een onderdeel van lijfsbehoud voor moeders. En dat is oké, toch ?

lees ook eens: Help hij staat om 5 uur bij ons bed