Lijkt je kind op jou?

Een vriendin van mij, noemde mijn zoon altijd T**2. Ze vond hem het spitting image van zijn vader.
En dat is hij ook. Op zijn zevende werd hij dyslectisch verklaard, de orthopedagoge keek me ernstig aan en zei ”Hij is wel heel dyslectisch… ”
Ik ging naar huis en zei tegen T**1: heeft ie toch iets van mij…

hij lijkt toch op mij!

Hij was tien jaar en speelde mee in de kerstmusical. Hij had een heel leuk rolletje, maar was teleurgesteld. Hij had zo graag de hoofdrol gehad.
Op dat moment herkende ik mezelf voor de tweede keer. Hij lijkt echt op mij, dacht ik: “Hij wil niet de hoofdrol omdat hij wil schitteren, hij wil niet in het middelpunt van de belangstelling, hij hoeft geen applaus en bloemen. Hij wil toneelspelen. Veel toneelspelen. En dat gaat beter als je de hoofdrol hebt, dan ben je gewoon meer aan de beurt.”

Het verhaal had een onverwacht happy end: de hoofdrolspeler vond het he-le-maal niet leuk, toen de uitvoering in zicht kwam. Hij wilde niet meer: en wat bleek? Zoonlief kende die hele rol uit zijn hoofd!

Maar goed, afgezien van zijn dyslexie en zijn plezier in toneelspelen ( geloof me T**1 kan echt niet toneelspelen), zijn er niet veel karaktereigenschappen waarin ik terug vind dat hij op me lijkt.
 

een andere blik

Ooit logeerde hij bij de zus van T**1. Die moest verschrikkelijk om hem lachen. Toen ze hem terug gaf zei zei: ” hij lijkt op jullie allebij, sterker nog, hij is een perfecte combi van jullie twee. Het lieve van T** en het besliste van jou”

Zij zei het. Ik zag het niet .Dat lieve van manlief ja, dat herkende ik wel..
Wie weet is het wel zo dat je je eigen eigenschappen niet herkent?