Het lege nest syndroom in mini-formaat

Wat had ze een haast om groot te worden… Ze wilde net als haar broers naar de ‘echte’ school. Die twee middagjes per week op de peuterspeelzaal had ze wel gezien. Telkens als we de jongens op het schoolplein afzetten, nam ze elk detail in zich op. En ik was er stiekem ook aan toe. Ongestoord en kop koffie drinken met vriendinnen, wat winkelen, mijn hobby uitvoeren zonder dat ik elke 5 minuten mijn kwast moest neerleggen…

De juf van de oudste heeft trouwens haar verlangen aangewakkerd. Toen we samen zijn vergeten gymtas nabrachten, grijnsde de juf: ‘Loop maar mee naar de gymzaal. Vera doet vandaag namelijk mee!’ Met een verhit, maar stralend gezichtje rende ze met de kinderen uit groep 5 rondjes in de zaal. De slierten van haar poppendraagzak wapperden vrolijk achter haar aan. Haar dag kon niet meer stuk!

Omdat ze een augustuskind is, was er van proefochtendjes geen sprake. Na de zomervakantie werd ze ‘in het diepe gegooid’. De avond voor de grote dag kon ze van opwinding bijna niet slapen. Telkens weer keek ze naar haar gloednieuwe rugtasje en naar de kleding voor de volgende dag, die al zorgvuldig door ons was uitgezocht.

Met ferme stappen liep ze ‘s morgens het schoolplein op, maar hoe dichter we bij haar klasje kwamen, hoe kleiner ik haar zag worden. Dit was allemaal wel héél echt… ze mocht als nieuwkomer naast de juf zitten. Met een ernstig snoetje nam ze plaats op het kleuterstoeltje. Na een afscheidskus liep ik de klas uit, buiten keek ik nog even door het raam naar binnen. Ik zwaaide nog, maar ze zag me niet.

Eenmaal thuis vond ik het huis maar groot en leeg. En zo stil… Een kop koffie, de krant, een muziekje op en nog maar een kop koffie. De wijzers van de klok wilden maar niet vooruit en van al mijn grote plannen kwam niets terecht. Ik belde mijn moeder. ‘Mam, ze is naar school’ Dat weet ik toch, antwoordde ze. ‘Vraag eens hoe het ging…’, verzocht ik haar. Braaf herhaalde ze de vraag en ik barstte in snikken uit. Na mijn hart gelucht te hebben, was het bijna half 12. Joehoe, tijd om mijn kleine meisje op te halen!