Mijn mama kan alles, ze ruimt mijn speelgoed op, lief he. Door Daniëlle Piscaer
Over opvoeden en klusjes en grote en kleine gezinnen…
Ik geef het toe, het liefst ruim ik het speelgoed van mijn 2 kinderen op, kleed ik ze in de ochtend aan, smeer ik hun boterham en veeg ik hun billen af. Omdat het eigenlijk wel zo gemakkelijk is: speelgoed ligt op de juiste plek, we zijn op tijd klaar en de billen zijn tenminste echt schoon.
‘Nee mama ik ruim dat niet op, doe jij dat zelf maar.’ In de avond terwijl ze op bed liggen, ruim ik op mijn knieën al het speelgoed op.
Ze doen wel klusjes in huis…
Wat is het dan fijn om dan tot het inzicht te komen dat ik met een hele kleine verandering kan voorkomen dat ik als ze 16 jaar zijn dit nog steeds aan het doen ben. Ik dacht namelijk dat ik het best goed deed, ik betrek namelijk altijd mijn kinderen bij de huishoudelijke taken die moeten gebeuren. Zo vouwen ze wat handdoeken op als ik de was doe, maken ze de vloer lekker nat als ik aan het dweilen ben en word ik zo nu en dan verrast door dat de tafel ineens gedekt is. En echt, ze ruimen ook af en toe zomaar uit zichzelf op!
Maar hoe komt het dan dat er toch heel hard nee wordt geroepen als ik ze iets vraag, waarom is er zoveel weerstand als er terugkomende klusjes gedaan moeten worden? En waarom trap ik telkens weer in de valkuil dat ik ze uiteindelijk toch nog zoveel uit handen neem. Want gek is het niet dat ze denken: ‘mijn mama kan alles, ze is heel lief!’ En voel ik mezelf ondertussen een duizendpoot.
Het gezin van mijn zus
Het is daarom heel fijn dat ik recent bij mijn zus op visite was. Zij heeft 6 kinderen en tja, dan moeten de kinderen toch echt wel wat bijdragen in het huishouden. Mijn zus kan niet net zoals ik alle taakjes overnemen. En zo valt het mij op dat Ieder kind daar vanaf de leeftijd van 4 eigen klusjes hebben, die zonder protest of ieder geval weinig protest worden uitgevoerd. Ook al vinden ze het niet altijd leuk, ze weten dat het erbij hoort en dat ieder zijn steentje bij moet dragen.
Waar zit het verschil dan, buiten het feit dat het anders loopt in een klein gezin dan in een groot gezin? Nou eigenlijk heel simpel: ik betrek de kinderen er wel bij, maar het is wanneer het hen uitkomt en wanneer zij er zin in hebben. Bij mijn zus krijgen ze elke dag een taak, ook als ze er geen zin in hebben. Mijn zus geeft aan dat het zeker weerstand oplevert en dat ze het dan ook best moeilijk vinden om de discipline hiervoor op te blijven brengen. Maar hoe meer ze hierin oefenen en zien dat eenieder in het gezin dit doet, hoe minder protest er gegeven wordt en uiteindelijk zelfs vaak zonder vragen. Het hoort er gewoon bij.
Het hoort erbij
En gelukkig zijn er ook allerlei voordelen dat je ze zo opvoedt dat klusjes doen erbij hoort. Zo leren ze tijdens het doen van de klusjes hoeveel werk het is en dat het nodig is dat iedereen een steentje bijdraagt. Ook geeft dit een gevoel van verbondenheid en is het goed voor de onderlinge band. Het is belangrijk voor de zelfstandigheid en het geeft ze verantwoordelijk. Uiteindelijk pluk je de vruchten dat je niet alles alleen hoeft te doen. Wat zullen ze ook met regelmaat trots zijn dat ze het kunnen en zo mee kunnen en mogen helpen, ze voelen zich hierdoor belangrijk en het geeft zelfvertrouwen. En zoals mijn dochter ook wel eens zegt: ‘als ik een mama ben, dan kan ik dat ook’.
Ik wacht dus niet langer, ik ga kijken welke klusjes bij hun leeftijd passen en ga vanaf nu met ze oefenen dat dit iets is wat er bij hoort en dat elke dag terugkomt! Zodat ik ze dadelijk vol trots hoor zeggen: ‘ik kan zelf mijn speelgoed opruimen, ik kleed mezelf aan en smeer zelf mijn boterhammen. En mijn mama vertrouwt mij erop dat ik helemaal zelf mijn bordje en beker kan afruimen!’
Herkenbaar hoor. Als ik zelf opruim ligt het tenminste in de juiste bakken. Maar ik ben ook steeds meer aan het loslaten omdat ik geen leven meer over had. Ze kleden zelf aan en maken vaak ’s ochtends zelf hun ontbijt. Het opruimen wisselen we af 😉
En dat nee zeggen… Dat doen alle kinderen toch? Of ze nou moeten opruimen of niet 😉
Ja dat loslaten is op een gegeven nodig he! En kijk daar heb je veel mee bereikt,
ja je hebt gelijk met de nee. Het is denk ik alleen wat er met de ‘nee’ gedaan wordt. Is het nee en doen ze op een later tijdstip het alsnog. Of doe je na de nee alsnog elke keer zelf de klusjes.
Herkenbaar, ik liet ze eigenlijk altijd maar en ramde alles op, maar nu worden ze ouder en vraag ik ze wel zelf hun bord naar de keuken te brengen en ruimen ze zelf hun kamer op. En acht, nee zeggen, doen we allemaal wel 🙂
Ja hé, het is ook gewoon zo gemakkelijk hé om zelf te doen. Maar ja als ze wat ouder worden, dan verandert het toch wat… En inderdaad lekker nee laten zeggen, daar leren ze ook van en wij ook hoe we daar mee omgaan ;-).
Haha, zo herkenbaar als het mijn eigen kind betreft. Je moet weten: ik kom uit een redelijk traditioneel Surinaams gezin. Dit houdt in: een hiërarchie waarbij je ouders de baas zijn en je als kind never nooit “nee” zegt als je ouders je iets vragen. Vragen bestaan niet. Het zijn altijd bevelen. Zo zijn vragen altijd verpakt als bevelen (het resultaat van een bepaalde historie). Wij hadden dus ook enkele taken in huis, al waren we een klein gezin bestaande uit 4 personen.
Toen ik een kind kreeg, dacht ik: ik ben modern, ik pak het anders aan. Hier kwam ik gauw op terug, haha. Mijn dochter moest dus op vrij jonge leeftijd kleine taken uitvoeren en “nee” was geen optie. Op een gegeven moment werd ze ouder en liet ik de teugels wat losser. Zo rond haar 17e. Daar maakte ze dankbaar gebruik van. Toen ik zonder haar op vakantie ging, was ze blij dat ik weer terug was. Haar woorden waren: “dat is nog best pittig alles zelf moeten doen”. Mama’s zijn dus lekker gemakkelijk.
Vanaf dat moment moest ze meer doen in het huishouden. Dit omdat ze ooit op zichzelf gaat wonen en dan in elk geval weet hoe ze haar eigen huishouden moet runnen en hoe ze lekker kan koken.
Mooi en interessant om te lezen hoe je telkens hebt gekeken wat nodig is en je telkens afhankelijk van leeftijd en de situatie hierin anders bent omgegaan. Ook dat het dus heel afhankelijk hoe je hier zelf in bent opgevoed en wat je hier zelf van vond als kind. En toch lees ik dat je er heel wat handvatten van mee hebt gekregen, al snap ik helemaal dat je dacht, ik pak dat anders aan. En denk dat het heel fijn is dat wat je je dochter hebt mee gegeven voor als ze op zichzelf gaat wonen.
Vanaf begin ruimt mijn zoon zijn speelgoed maar af en toe doe ik het vooral geen tijd meer om op te ruimen.
Kijk dat is handig als je er zo vanaf het begin je zoon mee bezig laat zijn. Daar plukken jullie vast de vruchten van. En dat van het zelf doen als er geen tijd meer is, is heel herkenbaar.
Ik probeer mijn kinderen altijd zoveel mogelijk zelf te laten doen.
Maar soms is dat best lastig inderdaad als je het netjes of snel gedaan wilt hebben. Wat ik hier dan vaak doe is samen opruimen. Zij geven het aan en ik zet het netjes in de kast.
Ja speels en het op een leuke manier doen ben ik ook echt voorstander van. Zo geef je ze toch ook mee, dat veel dingen wel echt moet gebeuren, maar dat het met een positieve, fijne instelling dit helemaal niet zo erg is. Ik vouw ook veel liever de was op als ik gezellig met iemand kan praten en helemaal fijn als dan nog iemand mee helpt 🙂
Hoi lief zusje, dat heb je leuk geschreven! Leuk dat je een ideetje bij me op kon doen. Goed van je om de lastigere weg met je kinderen te willen gaan om te investeren in hun (en je eigen) toekomst. Mijn reden voor de dagelijkse taakjes is ook dat al het werk dat steeds terugkeert ook vaak voor volwassenen het stomste werk is. Beter om al jong geleerd te hebben het toch gewoon te doen; zelfs met een goede houding. Ik begin ook al vanaf dat ze kunnen lopen om iets dat ze kunnen steeds te laten doen (niet als te moe zijn of zo); al doe ik het samen met hun handen. Zoals altijd de luier in de prullenbak of iets bepaalds opruimen. Steeds hetzelfde, elke keer (de eerste paar keer is het leuk, daarna vinden ze dat niet meer). Al is het maar iets, want dan zijn ze klaar voor hun iets grotere (saaie) taakje met een jaar of vier. Daar let ik ook op het verschil tussen kinderen: de een is er eerder klaar voor of kan meer aan. Bij een kind van me dat haast vijf wordt, is het dagelijks taakje nog steeds lastig achteraan te zitten.
Ja leuk om zo af en toe een kijkje te kunnen nemen in jullie groot gezin :-). Dat is wel heel waar, dat duurt inderdaad zo lang voordat je als je net op jezelf woont leert dat het toch echt nodig is om telkens weer dezelfde taken uit te voeren, om het netjes te houden en het op orde te hebben. En nog zijn die steeds terugkerende taken lastig en heb je daar veel discipline bij nodig. Fijn om daar al wat van mee te kunnen geven aan de kinderen, dat ze ook leren dat het veel fijner gaat met de juiste houding en instelling.
Herkenbaar, ik ruimd mijn zoon spelgoed toen hij nog klein was maar sinds hij vijf is doet hij dat zelf, Ik laat hem zo veel mogelijk alleen doen, om besef te hebben dat hij het neyjes moet opbergen hahahah xxx
Ik ben ook bang een mama te worden die alles voor haar kind doet, zoals mijn moeder deed. Goede tip om er structuur in te brengen en dat het gewoon zo hoort. Het hoort erbij, ja waarom ook niet!
Ik nam ook al het werk uit handen. Aankleden, billen vegen, brood smeren. Zo was alles opgeruimd, schoon en snel gebeurd. Maar ik laat haar steeds meer zelf doen, en dat vind ze niet altijd leuk. Zij wil niet de dingen doen die voor ons normaal zijn. Maar als ik haar vraag wil je mama helpen met stofzuigen, afwassen, de was opvouwen, of wat voor taak dan ook, dan staat ze direct naast me om mij te helpen.
Aangezien ik nog geen kinderen heb, kan ik hier niet helemaal over meepraten. Toch vond ik het interessant om te lezen en zeker de comments ook hieronder.
ik vind juist goed als kinderen helpen met opruimen en kleine klusjes
Jong geleerd is oud gedaan, toch? Lijkt me juist tof als hij inderdaad zegt “Mamm, ik kan het echt wel zelf”.
Ik herken het helemaal. Mijn zoontje zegt altijd dalijk of nu nog niet hoor…maar soms wel in 1x haha
Ik betrek ook mijn kids bij opruimen, tafel dekken etc. Op school ruimen ze ook op, dus thuis ook 😉
Laatst zei mijn zoontje van 3 jaar. Ik moet van de juf opruimen. Ik antwoordde: net als je thuis opruimt. Waarop hij zei: ‘nee hoor dat hoeft niet hoor.’ Oeps ;-). Gelukkig vond ik het bij hem nog grappig gezien zijn leeftijd hihi.
Ik denk dat het ook belangrijk is om de kids wat klusjes te geven. Alleen al om jezelf iets meer rust te geven! Mijn moeder deed veel te veel en kreeg daar door een burn out. Dat wil je liever niet hoor! Als moeder moet je al genoeg ballen omhoog houden.
Ik ben ook voor het stimuleren van de ontwikkeling van kinderen en het aanleren om al vroeg vrij zelfstandig te zijn. Zo ben ik zelf ook opgevoed en daar ben ik iedere dag nog dankbaar voor 🙂
Kijk Linda een mooie motivatie! Dat ze er dus uiteindelijk dankbaar voor zijn :-). Mooi om te lezen.