Je houdt zoveel van ze, dat het pijn doet.

Weet je alle stadia van moeder zijn, zijn lastig.Als ze baby zijn en ze huilen en je snapt echt, echt , echt niet wat ze nu van je willen. Check: eten, check schone broek, check boertje gelaten, liedje gezongen. Alles gedaan wat je moest doen…Machteloos en wanhopig staar je naar dat brullende hoopje mens. Je weet het niet meer. …en je houdt zoveel van ze, dat het pijn doet

Je houdt van ze als……

Die niet aflatend zeurende peuter, die nooit van ophouden weet. Die een driftbui krijgt waarbij de brullende scheldpartijen van Erdogan en Trump gezamelijk bij in het niets verbleken. Dat kind dat je dus gewoon aan een boom vastgebonden wil achterlaten. die je wil laten liggen in het gangpad van de supermarkt in de hoop dat iemand anders hem mee naar huis neemt…. Je houdt zoveel van ze dat het pijn doet.

Die zevenjarige die denkt dat hij alles allang kan en weet en dat jij hem niks meer hoeft uit te leggen. Wat betekent dat hij toch de weg oversteekt, die hij nog niet oversteken mag. En stiekem de tv aan zet. En glashard zegt dat hij niet de helft van de paaseieren heeft opgegeten. Moe word je ervan. Moe en boos, je betreurt het dat de drai om de oren is afgeschaft, dat zou hemleren, lelijke jokkebrok…… je houdt zoveel van ze dat het pijn doet.

En dan zijn ze puber…

Middelbare school: daar gaan ze dan: veel te grote schooltas, veel te grote fiets, hele grote ogen en heel hoge verwachtingen…
Ze fietsen weg en lijken je nauwelijks meer nodig te hebben….je houdt zoveel van ze dat het pijn doet.

Die pubers die dol zijn op uitgaan en feestjes. En ouders? Die zijn echt niet meer van deze tijd. Je vrienden daar moet je het van hebben. Trouwens, alle volwassenen zijn stom (en vaak ook achterlijk) en hoezo op tijd thuiskomen??? IEDEREEN gaat om 02.00 uur naar huis….je houdt zoveel van ze dat het pijn doet.

Je volwassen kind, die een maaltijd voor je kookt, een wijntje met je drinkt, die gesprekken met je voert over relaties. Die het soms ook niet allemaal meer weet in deze ingewikkelde wereld waarin zo veel van een mens geëist wordt, dat het wel eens wat veel kan zijn…. je houdt van ze dat het pijn doet.

lees ook eens: de luizenmoeders door Petra Ijpma