Het is hier geen hotel door Kaat

Mijn vader riep vroeger regelmatig naar mijn zus en mij: “het is hier geen hotel”.

Hinderlijk vond ik het soms en ik nam mij voor niet zo te worden als mijn pa. Toch hoor ik mij regelmatig zeggen: “het is hier geen hotel”. 
 
 Ik ben een moeder die graag klaar staat voor haar kind. Weinig is mij teveel op het gebied van verzorgen. Ik smeer het brood van mijn elfjarige, maak fruit, kook met alle liefde zijn lievelingsgerecht. Ik verwen hem misschien wel net zoals menig hotelgast in een luxe hotel.
Toch wil ik hem leren dat het niet vanzelfsprekend is en dat je dingen met respect moet vragen en soms gewoon zelf moet doen. 

Het is hier geen hotel! 

Regelmatig hoor ik mij toch die bekende zin roepen: “het is hier geen hotel”. Vaak is het als grapje bedoeld als mijn zoon vraagt om koffie met wat lekkers. 
Of dat het vanzelfsprekend is dat alle vrienden hier in- en uitlopen, blijven eten en slapen. Ik vind het fijn om gastvrij te zijn, maar toch wil ik niet dat het vanzelfsprekend is dat het altijd mag. Je kan het netjes aan mij vragen en soms zeg ik ook nee. Nee is namelijk ook een antwoord heb ik de laatste jaren geleerd. 

Het is de toon die de muziek maakt 

Ik verwacht vooral dat ik met respect word behandeld door eenieder in dit huis. Dus wil je iets van mij? Dan kan je het netjes vragen. 
Een bestelling opgeven wat je wilt eten mag, maar het kan zijn dat deze moeder toch iets anders klaarmaakt. We hebben immers niet een menukaart waar je uit kan kiezen.
Nu ben ik wel gezegend met een zoon die nagenoeg alles lekker vindt om te eten. 
Meestal is mijn zoon beleefd naar mij toe, maar soms doet hij dat niet en dan wijs ik hem weer op dat er geen bord op de deur met hotel staat! 
 

We leven samen, we doen het samen 

Het gevaar voor mij is dat mijn zoon een licht verstandelijke beperking heeft en ik hem teveel uit handen wil nemen. Toch probeer ik daar bewust op te letten dat ik hem genoeg dingen leer en zelfstandig probeer te maken. 
Dus trek je je kleding uit dan gooi je het in de wasmand. 

Met het motto: ”we leven samen, dus we doen het samen” wil ik hem leren dat we dit huishouden samen runnen. Ik doe het meeste omdat ik niet meer werk, al werk ik niet meer door ziekte. Na het eten helpt hij mee de tafel afruimen want het is geen hotel waar mensen dit voor je doen. 
We koken regelmatig samen. Hij haalt soms een klein boodschapje voor mij.

 Stap voor stap  

Stap voor stap probeer ik mijn zoon zelfstandig te maken. Weet dat je je wasgoed sorteert op kleur, anders is je witte was niet meer wit. 
Hoe ouder hij wordt en hij motorisch handiger wordt zal hij meer taken krijgen. Ook al zal hij het niet altijd even leuk vinden, toch verwacht ik dat hij meehelpt net zoals zijn vader. Doet hij dat structureel niet? Dat heb ik hier vroeger al eens meegemaakt met de kinderen van mijn man, dan spiegel ik hun gedrag. Dat werkt meestal heel goed en als dat ook niet helpt: dan gaat mama staken! 
Het “mama hotel” is dan even gesloten en geloof mij dat vinden ze vervelend als er geen schone kleding is, geen eten op tafel etc. 
 
Het is hier dus geen hotel, maar stiekem lijkt het er soms wel op.| 
Dan wil ik de bewoners van ons gezin in de watten leggen. 
De rol van ideale gastvrouw is mij dan op het lijf geschreven want heel eerlijk: het is toch ook heel fijn om voor je kinderen en partner te zorgen? 
Ik doe het met alle liefde, alleen mogen zij mij nooit zien als een soort van personeel.  
 
Groetjes Kaat  
 
 

Benieuwd naar meer kronkels/krabbels van mijn hand?
Op mijn pagina Kaat Krabbelt en Facebook Kaat Krabbelt laat ik je meekijken in mijn leven

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay