Het is een fase!

Het is een fase…het gaat over….en dan komt er vanzelf weer een nieuwe….

De peuterfase

Ik sta bij de inpaktafel van een welbekende drogist een cadeautje in te pakken als er een duidelijk oververmoeide moeder binnen komt lopen. Haar zoontje is om en nabij zijn derde verjaardag gok ik. Het kind dreint en zeurt en gilt dat hij persé het mandje moet rijden. Uit de reactie van zijn moeder maak ik op dat het niet de eerste keer is dat hij dit gedrag vertoont. En dat ze ook niet verwacht dat het de laatste keer zal zijn.

Ik wil haar bemoedigend toe knikken en troosten met de woorden dat waarschijnlijk alle moeders deze fase wel meegemaakt hebben met hun kind. Dat het over gaat. Ze kijkt niet op of om, behalve naar haar zoon die inmiddels met het mandje de winkel onveilig maakt. Ik laat het er dus maar bij.

De puberfase

Nog geen uur later heb ik een WhatsApp aanvaring met mijn 14-jarige, die regelmatig lijkt te denken dat ze 21 is. Zo’n typisch tweede kind dat alles wil wat haar grote, bijna volwassen, zus ook doet. Ik dreig haar dat ze tot het eind van het jaar al haar clubjes én haar werk kan vergeten als ze zich niet beter gaat gedragen. En ze weet dondersgoed dat ik het meen. Ik hoop dat het de laatste keer is dat ik haar moet waarschuwen. En terwijl ik nog door het huis loop te mopperen probeert mijn oudste mij duidelijk te maken dat haar zusje echt wel een verstandig kind is dat niet in zeven sloten tegelijk loopt.

De moeder fase

Ik denk terug aan de moeder bij de drogisterij en realiseer me dat ook de fase van mijn puber waarschijnlijk wel weer over zal gaan. En er vast ook wel weer andere handen-in-het-haar momenten voor terug zullen komen. Want er is één fase waarvan ik vermoed dat hij nooit helemaal zal verdwijnen: die van een moeder die hoopt dat haar kinderen goed terecht komen.

Lees ook van Esther: aan het werk