to work or not to work….

Mijn ontzettend leuke tijd bij Groter Groeien

Werkende moeders, thuisblijfmoeders… Op de redactie van het mooie tijdschrift Groter Groeien laaiden verhitte discussies op als we een artikel over dit onderwerp plaatsten. Elke ochtend lagen er stapels brieven op mijn bureau. Lezersreacties kwamen toen namelijk nog gewoon per post binnen.

Halverwege zwangerschap nr 1…

Zelf heb ik een wat lafhartig standpunt in deze… Halverwege de zwangerschap van nummer één heb ik mijn baan aan de wilgen gehangen. Ik had ontzettend de behoefte om thuis te keutelen, lakentjes te borduren enzo. Maar ja, maanden later maakte ik me verdienstelijk in het bedrijf van mijn toenmalige echtgenoot. De kinderwagen ging gewoon mee.

Twee kinderen verder

Twee kinderen verder besloot ik een grote stap te nemen en scheidde van bovengenoemde partner. Ik genoot weer van de werkloze vrijheid. Tijd genoeg om met de kinderen te knutselen, touwtje te springen en koekjes te bakken. Destijds vond Sociale Zaken trouwens dat je geen sollicitatieplicht had als je jongste nog geen 5 jaar oud was.

En tóch kriebelde het weer toen ik een advertentie zag voor een leuke parttime baan, bij Groter Groeien. Wat was ik trots toen de keuze op mij was gevallen! Er waren namelijk 140 gegadigden en het was een perfecte baan. ‘s Morgens aan het werk, ‘s middags fijn bij de kinderen thuis.

Van het een kwam het ander bij Groter Groeien

Van ‘t een kwam het ander. Na een interne sollicitatie zat ik nóg trotser op de redactie van Groter Groeien. Alsof ik in een warm bad belandde… Een hecht team, heerlijk werk, mogelijkheden om me te ontplooien. Langzaam aan rekte ik mijn parttime baan op naar een fulltime job.

Kleine kinderen kleine zorgen

Maar je kent vast het gezegde ‘Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen’. En hier sloeg de lafhartigheid weer toe… Ik genoot 100% van mijn werk, maar soms wilde ik niets liever dan thuis bij mijn kroost zijn. Ik was de enige met ouderlijk gezag, alle grote en kleine kindersores kwam op mijn bordje. Dan kroop schuldgevoel door mijn hart. Ben ik wel een goeie moeder? Gelukkig was (en ben ik nog steeds) gezegend met de liefste ouders. Zij sprongen regelmatig in. Ik bracht bijvoorbeeld een ingepakte koortsige dochter ’s morgens vroeg naar hen toe, zodat ze door opa en oma vertroeteld kon worden terwijl ik werkte. Mijn vader sprak als het nodig was een hartig woordje met mijn pubers. Zonder deze twee lieverds had ’t een stuk lastiger geweest voor me.

Nu ik terugkijk op deze periode, denk ik dat het goed is gegaan. Mijn kinderen zijn fijne volwassenen die stevig op hun pootjes zijn terecht gekomen. En ik had die 12 jaar bij Groter Groeien voor geen goud willen missen…

Lees van Margaret ook : Spaanse opvoeding