De loodgieter… zonder kranen: een gezin zonder hond

Meestal schrijf ik hier blogs met een boodschap of een tip. Deze blog is echter een stuk persoonlijker. Maar ik kan me goed voorstellen dat anderen ook met deze keuze te maken krijgen. Vandaar dat ik een stukje bloot geef over onze beslissing om hondloos door het leven te gaan.

In januari hebben we, toen 25 weken zwanger van ons tweede kindje, onze hond in laten slapen. Hoewel het echt de beste beslissing was, was het wel een zware. Want met het einde van haar hondenleven kwam er ook een einde aan het tijdperk als hondeneigenaar. Die beslissing was al genomen voordat we in verwachting waren van baby 2.

Want hoe leuk ik honden ook vind… nee, juist omdát ik ze zo leuk vind, zie ik ook in dat ons gezin op dit moment niet aan een hond kan bieden wat het nodig heeft. We hebben onze handen vol aan onze eigen twee mensenpups. Om daar nog een hond bij te hebben, dat kan prima als het niet anders kan. Onze oude hond hebben we er zeker niet voor herplaatst, maar we hebben ons leven zo ingericht dat ze kon krijgen wat ze nog nodig had. Maar een nieuwe pup? Nee, dat kunnen we nu niet zo goed bolwerken. En dan zou de pup daar de dupe van worden. Want hoe lief ons oudje ook was, ze heeft wel duidelijk moeten inleveren op aandacht toen het eerste kindje was geboren. Bij de loodgieter thuis lekken de kranen, nietwaar?

Daarom de moeilijke beslissing voor deze hondentrainer en gedragstherapeut: voorlopig een hondloze periode. Omdat ik van honden hou. En ze alles wil bieden wat ze nodig hebben.

Deze loodgieter is voorlopig even kraanloos. Maar iet voor altijd, dat is een ding wat zeker is…

lees ook van Marij Stolp : je plicht als dierenarts