Een kind en een fantastisch jaar: 1989-2019

1989

“Mama, komt 1989 nooit meer terug?” Ik kijk naar mijn moeder. De avond valt, ik ben wat aan het spelen met het gras in de achtertuin. Mijn moeder kijkt me aan en antwoord: “Nee, 1989 komt nooit meer terug. Maar hij duurt nog wel heel lang.”

Daar heb ik natuurlijk geen boodschap aan. 1989 is gewoon het allerfijnste jaar ooit, bepaal ik. Niks is leuker dan 1989. Het rolt ook zo lekker van je tong. Negentiennegenentachtig. En het ziet er gewoon gaaf uit. Ik vind het helemaal niet leuk dat er nooit meer een andere 1989 komt. Kan het me niet eens voorstellen met mijn 7 jaar. Ik word er een beetje somber van.

“Dat vind ik heel jammer,” zucht ik, “want ik vind 1989 zo’n geweldig jaar. Ik wou dat hij nooit zou stoppen.” Ik neem me voor om 1989 nooit te vergeten, want zo’n fantastisch jaar komt vast nooit meer. 1990 kan daar niet tegenop. Nu al niet. Ik ga in het gras liggen en kijk naar de wolken die als schaapjes voorbijdrijven.

2018

Ik weet niet precies waarom ik me soms herinner dat ik 1989 zo geweldig vond. Of waarom dat dan precies was. Misschien de rust van het moment waarop ik mijn vraag stelde.

De herinnering komt ook steeds onverwachts. Ineens zie ik dan de achtertuin van mijn ouderlijk huis voor me, voel ik de zonnestralen op mijn gezicht en draag ik een van mijn twee mooie jurken. Ik had een roze en een blauwe. En dan denk ik met enige melancholie aan het jaar waarvan ik me voor het eerst bewust was. En toen ik me ook bewust werd van het verloop van de tijd. Dat tijd voorbij gaat, en nooit meer terug komt.

Ik herinner me hoe fijn het was, dat jaar. Het jaar leek wel eindeloos lang te duren. De zomerdag was die avond zonnig en warm. Precies zoals het hoorde. De vakantie was perfect.

Maar vandaag viel me ineens iets in: Volgend jaar is het 2019. Volgend jaar zomer is mijn oudste zoon ongeveer zo oud als ik 30 jaar geleden was. Ook hiervan heb ik geen idee hoe ik daar ineens bij kwam, maar de gedachte was er ineens.

30 jaar geleden dat ik dacht, zo’n fijn jaar? Daar kan niets tegenop. Maar natuurlijk kan dat wel. We kunnen met zijn allen proberen om het volgende jaar nog veel fijner te maken. Door leuke dingen te doen, te praten en te luisteren. Tijd voor elkaar maken. En dan is het jaar 2019, 30 jaar na mijn fantastische jaar, ook een heel fijne voor mijn kinderen.

Wat is een fantastisch jaar voor een kind?

Een fantastisch jaar zit hem niet in het materiële. En mijn kinderen zijn hartstikke materialistisch. Die zouden het liefst de hele speelgoedwinkel inladen en thuis uitladen (en er vervolgens waarschijnlijk niet meer naar omkijken). Nee, een fantastisch jaar zit hem in de tijd en aandacht, die ik ze niet altijd geef. Ook niet altijd kan geven, als ik zelf weer eens helemaal uitgeblust ben. Waar ik me dan weer schuldig over voel.

Maar aan de andere kant weet ik zeker dat mijn moeder dat ook voelde. Ook in 1989. Ik weet niet waarom nou juist dat jaar me bij is gebleven, maar ondanks haar schuldgevoel was dat jaar fantastisch. Ik herinner me kwartetten onder de parasol, bijvoorbeeld. Ik heb geen idee of het maar één spelletje was of tien: ik weet wel dat er tijd en aandacht voor was.

Maar ik kan er mijn best voor doen, met 1989 in mijn achterhoofd. Heb ik bij deze meteen een goed voornemen te pakken voor het komende jaar: Meer stil staan in het moment, meer rust nemen met mijn kinderen. Is goed voor mij én goed voor hen. En dan hebben we allemaal een fantastisch jaar zonder dat we er heel veel gekke dingen voor hoeven te doen (of kopen).

Wie weet, misschien zegt mijn dan zevenjarige volgend jaar wel: “Ik wou dat 2019 nooit zou stoppen.” En dan pink ik stiekem een traantje weg.