Oefening in dankbaarheid

het vinden van je evenwicht: shirl vertelt

Als moeder ben je eigenlijk constant bezig. Bezig om je balans te zoeken. Want naast het feit dat je moeder bent van één of meerdere schatjes, ben je misschien ook partner van, en/of werkneemster bij, en heel misschien ben je ook nog eens jezelf. Maar wat als de balans weg is. Dat je vooral uit evenwicht balanceert op een koord in de hoop niet te vallen?De weegschaal ven het evenwicht

De afgelopen jaren ben ik uit evenwicht geraakt. De bovenstaande rollen kon ik niet meer vervullen. Al helemaal niet toen ik opeens als mantelzorger voor één van onze kinderen moest fungeren.Langzaam werd ik vooral moeder van en steeds minder van de rest. Ik raakte mezelf letterlijk kwijt.

Waar blijf ik?

Daarboven op werd ik een soort vliegende keep voor school om problemen voor te zijn of de angel te verwijderen bij toch ontstane probleemsituaties. Langzaam aan draaide mijn hele agenda, en dus leven, om mijn drie kinderen. Er was steeds minder ruimte en plek voor de partner, geen plek om werkneemster te zijn en al helemaal geen mogelijkheid voor Shirl.

De confrontatie

Heeft dat gevolgen? Nou en of! Helaas kan ik uit ervaring spreken. Het heeft ervoor gezorgd dat ik de nodige gezondheidsproblemen kreeg. Zowel op lichamelijk als psychisch vlak.

Het maakte me niet gelukkig. Ik was niet blij met mezelf, kreeg geen energie meer en liep alleen maar leeg op zaken en handelingen waar ik voorheen mijn hand niet voor omdraaide. Zoals ze dat zo mooi kunnen verwoorden, de draaglast was veel groter dan de draagkracht. En dat is confronterend. Want als de realiteit van het geheel tot je doordringt dan kom je er eigenlijk ook achter dat je geen flauw idee hebt hoe het tij te keren. En dus modder je nog een hele tijd door.

Het keerpunt

Inmiddels ben ik op het punt dat ik op wil krabbelen. Opkrabbelen in de de wetenschap dat dat zwaar zal zijn. Want hoe niet gelukkig ik ben, ik bevind me toch in een nieuw soort comfortzone. En om weer gelukkig te kunnen zijn, om mezelf weer te leren kennen, zal ik die comfortzone moeten verlaten.

Dat is eng… heel eng… Want mijn agenda draait nu om mijn kinderen. Ik zal tijd voor mezelf moeten claimen. Hoe ik dat moet doen? Geen flauw benul. Maar ik ga het wel doen. Met de nodige hulp. Want alleen… Zo sterk sta ik dus nog niet in mijn schoenen.

Elke reis begint met een enkele stap

De start? Een coach. Samen met die coach heb ik de eerste stap gezet. Dagelijks bedenken waar ik dankbaar voor ben. Het hoeven geen grote zaken te zijn. Ik moet mij weer realiseren dat er in elke dag iets moois zit. De zon, dat momentje voor mezelf buiten, dat nieuwe recept dat lukte.

Ik moet die momenten opschrijven. De ene dag gaat dat beter dan de andere dag. Hierin heb ik compassie met mezelf. Lukt het vandaag niet, dan morgen vast wel. Kleine stapjes. Want ook met kleine stapjes kan ik de lange reis naar het einddoel voltooien.

meer lezen van Shirl?
kies je woorden zorgvuldig of de crisismanager