Een kind met talent

Binnenkort vieren we de 500^ste sterfdag van Leonardo Da Vinci. We kunnen rustig stellen, dat hij een geniet was. Op vele fronten was die man zijn tijd ver vooruit. Hij was schilder, beeldhouwer, schrijver, architect, ingenieur, uitvinder. Ik bedoel maar. Hij kon alles en hij kon alles beter…

Hoe moet het voor de moeder van Leonardo zijn geweest, vraag ik me wel eens af.
Dat kan toch niet leuk zijn, zo’n wijsneus als kind? Ga je er mee naar een verjaardag, aiien ooms en tantes Leo-tje over zijn bolletje en zeggen : tata en wat word-ie-al-groot en dan krijgen ze een hele filosofische verhandeling van de dreumes ?? En dan gaan alle kindjes zoet kleuren en maakt Leo-tje steeds de mooiste en ingewikkeldste tekeningen??

Zo’n kind hoef je al snel iet meer mee te nemen naar een verjaarspartijtje lijkt mij zo.

Leonardo thuis

En wat denk je van de thuisdrama’s ? Komt je kind huilend uit school: ‘”mama alle kinderen zeggen dat ik gek ben omdat ik denk dat mensen kunnen vliegen”
Wat zeg je tegen zo’n kind als moeder in 1465?? Het blijft je kind, ook al vind jij het waarschijnlijker dat hij ze ziet vliegen, dan dat de mens kan vliegen…

 Het is voor de mensheid natuurlijk fijn dat er af en toe mensen zijn, die veel en veel verder kunnen kijken dan de gemiddelde mens. Die banen voor ons nieuwe wegen. Of maken kunstwerken waar we nu nog steeds met open mond naar kijken.

een kind met talent, is dat alleen maar leuk

Maar is het leuk als jij die ene mens bent? Het moet toch een redelijk eenzaam bestaan zijn. Met maar heel weinig – tot geen mensen – die snappen waar je het over hebt.
En hoe – niet – leuk is het om de moeder van zo’n super talent te zijn?

Wij moeders zien onze kinderen toch het liefst, domweg gelukkig? En niet eenzaam en onbegrepen? Geef mij maar een kind zonder talent, of desnoods, vooruit dan: een kleintje…

lees ook eens: Moedermelk maar niet van je moeder maar van een min