Samen op de fiets. Door Cynthia Poen

Soms verwonder ik me oprecht over al die jaren die tussen mijn vingers zijn doorgeglipt. De periode dat ik jonge kinderen had lijkt een ander leven soms, oprecht. Als ik terug kijk op al die jaren voelt dat vreemd soms, die grote hap die al geleefd is. En sommige dingen vergeet je ook gewoon.

Voor wie mijn stukjes weleens leest weet dat ik in een buurtje woon met veel jonge kinderen. Door alles wat ik rondom me zie gebeuren ben ik met mijn ogen dicht soms zomaar weer even die jonge moeder. De gezelligheid, het constante bezig zijn met je kleintjes, ik voel dan meteen weer hoe geweldig fijn ik het vond.

Ik heb ladingen mooie herinneringen aan de periode dat mijn meisjes klein waren maar samen op de fiets vond ik altijd een feestje. Tegenwoordig verplaatsen veel jonge ouders zich door middel van hele hippe bakfietsen. Waanzinnig handig lijkt het me, want al die zooi die je mee moet slepen past er heel eenvoudig in. Toch kreeg ik ook altijd alles mee op mijn doodgewone fiets, maar als het niet paste ging ik lopend of gewoon helemaal niet. Lekker simpel. Ik redde me vroeger prima, zonder rijbewijs en met twee jonge kinderen. Mijn fiets was goud waard, met die twee kinderzitjes en een mand voorop. Onze oudste knus dicht tegen mijn rug aan gekroeld, onze jongste voorop met haar toetje leunend tegen mijn arm. Samen zingend of gezellig kletsend over alles wat we tegenkwamen. En soms knikkebollend, zo zoet was dat.

Samen op de fiets vonden ze net zo fijn als ik het vond, en ik genoot van het samenzijn.

En ook bij storm en wind zat ik op de fiets, gelukkig hoefde ik nooit bang te zijn om losse onderdelen te verliezen onderweg want onze meiden waren geen speen-meisjes. De eerste weken na hun geboorte gaf ik hem wel hoor, maar hij vloog al snel met enige regelmaat als een torpedo door de lucht. Die speen die wilden ze niet.

Onze oudste duimde met haar middel en ringvinger, heel schattig en vooral herkenbaar. Haar papa deed namelijk precies hetzelfde als kind, bijzonder toch? Onze jongste vond haar duim het fijnste, net zoals ik dat vroeger vond. En het ging bij allebei ook gewoon over, dat sabbelen op die vingers. Niet zonder slag of stoot maar dat is logisch, want die handjes waren altijd in de buurt 🙂

Ook al was die speen op sommige momenten vast een stuk praktischer, omdat je die kon weghalen, heb ik het toch maar een beetje op zijn beloop gelaten. Ik vertrouwde erop dat het vanzelf over zou gaan, zoals zoveel fases vanzelf overgingen. Er waren belangrijker zaken om me druk over te maken vond ik. Waren ze wel happy bijvoorbeeld, voelden ze zich fijn en werden het leuke fijne mensen die zich ook om een ander bekommeren. Schooladviezen of al dat soort gedoe vond ik oprecht minder belangrijk. En ook al zijn er heus wat gevechten gevoerd, tijdens die opvoeding, onze meiden zijn prachtmensen geworden. En duimen doen ze al heel veel jaren niet meer 😉

Nieuwsgierig naar mij? Leuk! lees mijn blogs op Cynthia Poen

En lees ook eens: wanneer mag je kind zelfstandig fietsen

of lees over Yepp achterzitje