Dezelfde sport

Is het handig als al je kinderen dezelfde sport doen?

Door met drie kinderen in een klein dorp te wonen valt er altijd veel te regelen en te taxiën. Allemaal activiteiten. We lijken wel gek. Tijdrovend en geldverslindend. Dat moest toch anders kunnen. Tuurlijk. Nou, daar hadden we wel ideeën over. Minder uitsloven met partijtjes. De kinderen beter drillen om spullen op vaste plekken op te bergen. Geen schoenen rond flikkeren. Ook liefst niet een schoenmaat per maand groeien trouwens. Niet elke maand naar de kapper. Waar mijn haar nauwelijks een centimeter per jaar groeit (ondanks dure shampoo), woekert dat van de jongens binnen een week over hun oren en voor hun ogen.

Briljant idee: twee kinderen op dezelfde sport

In elk geval kwam de man met een briljant idee: allemaal op dezelfde sport. En verder andere verplichtingen en sporten afschaffen. Duidelijkheid. Efficiency. Focus. Praktisch zijn. Teamspirit. Dat soort termen kwamen langs. Inmiddels is de zomer voorbij en het sportseizoen geopend. En ik ben een inzicht rijker, positief geformuleerd.

De agenda…..

Afgelopen zaterdag had de jongste van zeven zijn eerste wedstrijd: ‘uit’ nog wel, tegen een club in een andere provincie op drie kwartier rijden. Met vertrek om kwart voor acht. De middelste had op het middaguur een thuiswedstrijd en de oudste om zes uur een uitwedstrijd. De man was als scheidsrechter ingedeeld. Zondagochtend om half negen ging het weer verder met de training van de jongste. Allemaal dezelfde sport betekent negen keer aantreden. Per week he. Op verschillende dagen en tijden. Elk kind twee keer trainen en een keer een wedstrijd.

De andere verplichtingen afschaffen

Ook is er iets misgegaan met dat ‘andere verplichtingen en sporten afschaffen’. De oudste wil absoluut niet stoppen met judo. Hij heeft de bruine band en is hard op weg naar de zwarte band. De middelste tokkelt nog steeds op zijn gitaar en wil graag les blijven houden. Dat ‘graag’ he. Ik heb dus een kind dat vrijwillig naar muziekles gaat. Dat heeft hij niet van zijn moeder. Bij de volgende brainstormsessie hier in huis weet ik wel wat het winnende idee is: nooit drie kinderen op dezelfde sport. Hoe stom kan je zijn. En natuurlijk vooral geen teamsport.

Intussen heb ik een explosie aan berichten op mijn whatsapp, over wanneer rijden en over bardiensten. Ik bekeek net even schichtig, met het zweet in mijn nek, de tijden van de wedstrijden voor komende zaterdag. Dat zag er weer feestelijk uit: de jongste mag om kwart over acht ‘s morgens aantreden. De kleintjes krijgen altijd de morgenstond begrijp ik nu. Al had ik alleen maar dat eerder geweten.

lees ook van Willemien : de dag is nog maar net begonnen