Onze kinderen en onze hond

Onze kinderen en Sam: onze chocoladebruine labrador

De afgelopen dagen was ik lekker veel buiten. Nu de wintermaanden eraan komen, probeer ik elk straaltje zon te pakken, elk straaltje licht. Ik mag niet klagen hoor, want ik heb net heel veel uren Frans zonlicht achter mijn kiezen. Maar toch, pakken wat je pakken kan.

Het wandelen doet me altijd goed, en ik wil mijn hoofd fris houden, net zo blij houden als dat hoofd nu is. En wandelen helpt me nou eenmaal. En tijdens elke wandeling, kom ik steeds een chocoladebruine labrador tegen. Steeds een verschillende, maar het is wel opvallend. 

En toeval bestaat eigenlijk niet, zo voel ik dat vaak Dierendag komt eraan, de dag dat wij onze chocoladebruine labrador in moesten laten slapen. Hij was oud en hij was op, en samen hielden we hem in onze armen. Verdriet en opluchting streden om voorrang, en wat was het leeg toen hij er niet meer was. Onze Sam, die enorme lieve goedzakkerige, enthousiaste lobbes is twaalf en een beetje geworden.

Onze jongste was drie, toen we hem als een pup in huis kregen. Ze hing regelmatig met haar handjes aan de kontzakken van mijn spijkerbroek, omdat ze heel erg moest wennen aan dat enthousiaste, bruine opwindhondje, onze gekke malle chocoladebruine labrador. Ze wilde niets liever, dan van die vloer af, de hoogte in. En mama’s lange benen waren de perfecte oplossing. Die eerste maanden vond ze het maar niks, in tegenstelling tot onze oudste. Die was verliefd, onmiddellijk. Zij kreeg geen genoeg van knuffelen met die bruine dot, gelukkig ging onze jongste dochter ook overstag.

Dat opvoeden van Sam is niet echt gelukt, die twee keer puppycursus ging volledig aan onze donderbox voorbij. En als we aan het wandelen waren, en hij dacht een bekende te zien, kon ik brullen wat ik wilde. In volle vaart ging hij erop af, je kon hem bijna horen denken. “Joehoeee, bekenden, gezellig, daar ga ik even heen om gedag te zeggen’.

Onze uit de kluiten gewassen knuffelbeer, een opvolger wilden we niet. Onze meiden zaten inmiddels op de middelbare en ik ging toen ook wat meer overdag werken, we waren te weinig thuis om weer een pup in huis te hebben. Gelukkig kom ik zeer regelmatig kopietjes van hem tegen, ook heel gezellig!