De Crisismanager

Bij de geboorte van onze eerste hadden we onze verzekeringen onder de loep genomen. Want was onze WA-verzekering wel dekkend genoeg voor alles wat het niet ging overleven door een spelend kind? Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat wij voor haar nooit reden hebben gehad om contact op te nemen met de verzekeraar. Hoe anders is dat voor onze zoon…

Brokkenpiloot

Twee zomers terug presteerde onze mannelijke brokkenpiloot het om op de eerste vakantie dag zijn hele gezicht in puin te fietsen. Zo’n geparkeerde auto geeft niet mee. Wat hadden wij het met hem te doen. Officieel had een en ander gehecht moeten worden, maar helaas is dat niet gelukt. Niet zo vreemd als je je bedenkt dat ze een achtjarige, zonder verdoving, een hechting in zijn lip/mond wilden geven. Soms vraag je je echt af wat die artsen op de huisartsenpost bezield!

In ieder geval was de lichamelijke en psychische schade groot. Ik heb nog nooit iemand het zo koud zien hebben met een graad of 25 buiten. Shockreactie? Het zou me niet verbaasd hebben.

Ook de betreffende auto had een deuk opgelopen. Of beter gezegd drie. Je kon precies de vorm van zijn voorwiel en het stuur onderscheiden. Wat was ik blij met onze verzekering die alles uit handen nam, maar wel zo sociaal was om eerst naar de toestand van zoonlief te vragen.

Mama in shock

Afgelopen vrijdag was het weer raak. Een partijtje voetbal in de tuin leverde een compleet naar de filistijnen geholpen hordeur op. Dit keer, gelukkig, geen lichamelijk letsel. Wel een moeder danig in shock van de harde knal en een jochie dat in paniek schoot, want hij deed het “niet expres!”. Dochter vraagt zich af of haar voetbal nu weg moet.

Dus hoppa, weer een kleine man troosten. En passant onze grote meid maar vertellen dat die bal gewoon mag blijven. Terwijl ik de rust in huis herstel, gaan bij mij de raderen alweer draaien. Eerst maar eens die verzekering bellen. Een goed gesprek en wederom gaat een en ander geregeld worden.

Een zucht van opluchting

Ik heb zoon maar even verteld dat hij hiervoor niet zijn spaarpot aan hoeft te breken (alsof die € 1,00 ons zou redden). Opluchting in de ogen van onze brokkenpiloot en ik merk dat hij het wat beter los kan laten. Ook onze twee meiden zijn opgelucht dat een en ander weinig extra gevolgen heeft voor voetballen, kwade ouders en spaarpotten.

Als alles achter de rug is stuur ik een appje naar manlief die met een collega aan het eten is zo’n 5 kwartier verderop. Zo weet hij dat als hij thuiskomt wat er is gebeurd, hoeveel spijt de kinderen er van hebben en hoe de verzekering gaat helpen met het oplossen. Hoeven we daar geen woorden meer aan vuil te maken en kunnen we gewoon een rustige vrijdagavond vieren.

Als de kinderen eenmaal op bed liggen schenk ik een, vind ikzelf, welverdiend glas wijn in. Ik proost op mezelf, alweer een crisisbezworen!

lees ook van Shirl : een pilletje om de dag door te komen