Lifestyle coach Vilna

Lifestyle coach Vilna : van kinderen leren

Kinderen voeden ouders op: van je kinderen leren!

Toen ik vorige week met ons gezin aan tafel zat, begon mijn middelste zoon van 9 jaar ineens te huilen. Hij vertelde dat hij een fantasieverhaal, dat hij had geschreven op school, volgende week moest voorlezen aan de klas en dat hij dat niet wilde. Op de vraag hoezo niet? Huilde hij: ‘het is een slecht verhaal en ik schaam me dan heel erg”. Uiteraard wilde ik hem uit zijn irreële werkelijkheid halen, want wie bepaalt wat slecht is en dus vroeg ik hem hoe hij wist dat het een slecht verhaal was. Dat wist hij gewoon want er stonden hele stomme dingen in. Welke stomme dingen ging hij vooral niet zeggen want daar schaamde hij zich nou juist voor.

Negatief gevoel

Oké poging 2 om hem uit deze irreële werkelijkheid met het negatieve gevoel te halen zette ik in: Vanuit de aanname dat het echt zo slecht is, vroeg ik: ‘Wat is het ergste wat er kan gebeuren als je het toch voorleest” Ook daarop was hij voorbereid. “Dat ze mijn verhaal slecht en stom vinden en dat is heel erg”. “En als ze het erg vinden wat kan er dan gebeuren?”, vroeg ik nog stug door. “Dat vind ik niet leuk”. ” En vinden ze jou dan ook minder leuk?” vroeg ik weer. “Nee datvast niet, maar ik vind het niet leuk en dat is niet fijn”

Oke, poging 3 zette ik in: “Zijn er meer kinderen die moeten voorlezen?” Ja. “Wat maakt dat zij het wel doen?” “Wat hebben of doen zij dan anders dan jij?”. Dat bleek aan te slaan. Hij antwoordde met een gezicht van dat is toch logisch: “Nou zij hebben lef, ik heb dat niet. Ik durf het niet”. “Dat kan”, zei ik, “en durf je het niet omdat je het een stom verhaal vindt of omdat je voor een groep staan eng vindt?”. Hij gaf aan dat het allebei wel een beetje was, maar meer het laatste.
“”Oh” riep mijn oudste van 11 jaar, die al die tijd mee had geluisterd, ineens opgelucht naar hem: “Dan is het toch opgelost…je moet je angsten overwinnen in het leven, als je dit aan kan dan kan je alles aan, toch?” (kind van zijn moeder.)

Durf

Mijn middelste zoon was niet voor 1 gat te vangen en zei: ” Zit wat in maar toch durf ik het niet”.
Toen kwam ik op poging 4: “Goed lieverd, dat snap ik en hoe weet jij dat je het niet durft?” Hij zei: “Omdat durf maar een heel klein vakje is in mijn hoofd en dat zit hier in mijn hoofd en is het is er licht” “Aha!”, zei ik terwijl ik me bewust werd van zijn strategie “en heb je ook een vakje angst in je hoofd?” ” Oh ja”, antwoordde hij vanzelfsprekend, ” dat zit hier en is heeeeel erg groot en donker”, wijzend naar een plek in zijn hoofd. “Tjee dat is ook wat”, reageerde ik, ” en vind je dat fijn of zou je dat anders willen?” Nou daar hoefde hij niet lang over na te denken: ” Ik zou dat anders willen”. ”

Mooi, dan ga jij dat nu regelen”, zei ik overtuigd. “Jij weet immers toch dat licht altijd van donker wint, denk maar aan de zon die opkomt”.  “Ja dat weet ik”, zei hij. “Als jij nu eens een deur maakt in het vakje lef en deze zet je open naar het vakje angst. Wat gebeurt er dan?” vroeg ik nieuwsgierig. “Wow mam alles wordt licht…….” “En hoe is het dan nu?”, vroeg ik nog nieuwsgieriger. “Nu ga ik het voorlezen mam, ik heb nu heel veel lef”.

Om hem meteen een succeservaring te laten ervaren stelde ik voor om het ook thuis eerst voor ons voor te lezen en dat wilde hij wel. En zo geschiedde…hij heeft het hele verhaal inclusief een 5 meter grote kruisspin en alien vol passie voorgedragen en ontving uiteraard een staande ovatie. Zowel thuis als voor de klas!
Mijn conclusie was dat ik door deze ervaring had geleerd dat iedereen een andere ‘ingang’ heeft en dat het soms zoeken is naar wat werkt. Ik ben dankbaar voor het feit dat mijn kinderen mij opvoeden!
Op kinderen!

Wil je meer weten? www. vilna.nl 

Lees ook: Dertigers dilemma