Samen sporten, ja gezellig?

Samen sporten, een goed idee!

In zijn artikel over personeel voor je kind, schrijft Conrad over de invloed die het “personeel” heeft op de opvoeding van je kind.
Terecht zegt hij dat je daar pas iets over kan zeggen alles je voor jezelf helder hebt wat je wil.
Dat zette mij aan het denken en – toeval bestaat niet- toen kwam ik in een Amerikaans blad een artikeltje tegen over gezonde gewoontes in de familie.

Daar stelde ze de volgende eenvoudige vraag: kinderen zien je wel op de bank met je handen in zak chips, maar zien ze je ook sporten?
Dat vond ik nou nog eens een leuke en indringende vraag.
Wanneer ik zo om me heen kijk, zie ik genoeg joggende vaders, ( en soms ook moeders) maar een kind hebben ze zelden bij zich

Samen sporten??.

Een keer zag ik een joggende vader en zoonlief fietste met hem mee. Ze leken behoorlijk wat lol te hebben met z’n twee-en.
En een keer zag ik op de boulevard bij Kijkduin een moeder joggen terwijl ze de buggy voortduwde. In haar oren had ze een koptelefoon: het zag er eigenlijk – in mijn ogen – reuze sneu uit…

Hier verder over nadenkend, begint het me op te vallen, hoe weinig vaders ik op het grasveldje hiervoor met de kinderen  zie voetballen, sportscholen zijn helemaal niet ingericht op: neem je-kind gezellig-mee en zet-hem-ook-op-een-fietsje…

Het lijkt erop dat sportief zijn, iets is wat zo ongeveer ieder familielid individueel doet. En wat de rest van de familie wel weet, maar niet ziet. Tijd voor samen sporten?

 Natuurlijk kan je met de hele familie lid zijn van de plaatselijke hockeyclub, maar dan nog, hockey je niet samen ( en dan zijn er nog van die vaders die op de sportclub alleen nog maar de soepele polsbeweging oefenen …)

Ik vraag me af, wordt het geen tijd om het familie-bewegen te promoten??