Muziekles

Jeugdherinneringen, sommige blijven een deel uitmaken van mijn dagelijks leven. Zoals mijn oude muziekschool, onderweg naar mijn werk fiets ik er elke dag langs.

Volgens mij was die muziekles vroeger standaard, twee jaar lang leerde je noten lezen en kreeg je blokfluitles. Daarna mocht je een instrument kiezen. In mijn herinnering zat ik met mijn eigen klasgenootjes op muziekles maar dat kan ook anders zijn hoor. Dat is een beetje weggezakt.

Wat is gebleven, is het bijzondere gebouw waarin we les kregen. Grote lokalen met enorme ramen tot aan de hoge plafonds. Een eindeloze wenteltrap in een torentje. Hoekjes en bochtjes en spannende gangetjes tegenover een statige entree, een waanzinnige hal en zo’n enorm indrukwekkend mooi gebouw. Terugkijkend heeft die prachtige ambiance waarschijnlijk meer indruk gemaakt dan de lessen zelf, maar dat had ook met mijn talent te maken gok ik. Het gebrek eraan welteverstaan.

Na die twee jaar blokfluitles mocht ik een instrument kiezen, ik wilde piano of harp, mijn vader vond dat niks en koos gitaar. Mijn keuzes waren groot en duur, te groot en te duur. Nu begrijp ik dat, toen niet echt volgens mij. Ik kreeg een prachtige akoestische gitaar van mijn vader en die heb ik echt heel erg lang gehad, zo stom dat ik die heb weggedaan. Sorry pap.

Ondanks die pracht en het stoere element van een meisje dat gitaar kon spelen, duurde die lessen helaas niet lang. Mijn motivatie was er gewoon niet echt, voor dat instrument. Ik had die andere twee prachtige nog in mijn hoofd.

Onze meiden hebben geen muziekles gehad en waarom weet ik eigenlijk niet. Misschien door mijn eigen ervaringen, misschien omdat het ook echt duur was, misschien omdat ze niet echt ambitie hadden. Geen idee, ze zijn er geen haar slechter van geworden in ieder geval. Ze zongen wel alle twee in een kinderkoor, dat was weer enig, vooral met de feestdagen. Kinderstemmen galmend door een enorme kerk, hartverwarmend.

Wat we allemaal wel delen met elkaar, en dat hebben ze vast van ons als ouders maar ook zeker van hun opa meegekregen, is hun liefde voor muziek. Want net als hun ouders, gaat er bij onze meiden zelden een moment voorbij zonder muziek. Gespeeld door andere, meer talentvolle mensen. Dat dan weer wel.

Meer lezen van mij? neem eens een kijkje op Cynthia Poen