Kraamvisite

Cynthia op kraambezoek

Je zal de afgelopen tijd maar zijn bevallen, mijmerde ik vanmorgen. Zeker in het begin van de coronatijd, moet dat toch gruwelijk zijn geweest. Geen overenthousiaste opa’s en oma’s die het liefst dagelijks dat roze wonder kunnen komen knuffelen. Geen stromen bezoek en pronken met die baby, helemaal niks van dat alles, wat een gemis.

Nu is mijn buurvrouw nog maar pas bevallen en gelukkig voor die kersverse ouders is dat kleine roze frummeltje geboren, toen die eerste golf al achter de rug was. Voorzichtigheid bleef geboden natuurlijk, dus dat kraambezoek kwam maar mondjesmaat. Maar die stralend trotse ouders konden wel met enige regelmaat heerlijk met hun pasgeboren wonder pronken. 

De buurvrouw op kraambezoek

Dus vanzelfsprekend toog deze buurvrouw ook op kraambezoek, gewapend met een zwart-wit Jip en Janneke koffertje plus voorleesboekje. Elk meisje heeft een koffertje nodig tenslotte, hoe groot of klein je ook bent. En dat uitzoeken van mijn kraamcadeautje duurde best wel een poosje. Niet omdat ik niet kon kiezen hoor, ik wist natuurlijk na drie seconden al, wat ik voor haar ging kopen. Maar als je er een poosje uit bent, uit dat kleine grut, is er weinig leuker dan vol enthousiasme neuzen tussen dat kleine spul. Dus dat deed ik dan ook vol overgave.

Beschuit met muisjes

De volgende dag zat ik op de kraamvisite aan de beschuit met muisjes, en realiseerde ik me weer eens hoe klein zo’n pasgeboren popje ook alweer is. Alles is ontzettend mini en innig tevreden lag ze tegen me aan te slapen, je had mij de rest van de dag lekker zo kunnen laten zitten.

Bij ons in de straat

Ik vind het enig, dat jonge spul bij ons in de straat. Als ze willen belletje lellen bijvoorbeeld, al onze buurkindjes. Het gegil en gelach is oorverdovend, als je sneller bij de deur bent dan dat ze verwachten. En dan het gekwebbel van mijn overbuurmeisje, soms heeft ze me hele verhalen te vertellen en soms heeft ze gewoon even geen tijd voor me. Dan ging ze net even iets doen en krijg ik wel een zwaai, maar daar doe ik het dan maar mee. Dat is echt te schattig. En nog maar pas vertelde weer een ander overbuurmeisje dat ze al naar school gaat, al wegrennend, dat dan weer wel. Je verhaal vertellen terwijl je je uit de voeten maakt, is ook veel eenvoudiger tenslotte. Dan blijf je echt niet vlakbij die buurvrouw staan, die je niet zo goed kent.

Ik hoop dat ze allemaal lang in ons buurtje blijven wonen, al die lieverds, zodat ik ze groot kan zien worden. En dat hoop ik vooral van dat nieuwe lieve roze buurmeisje van ons.

meer lezen van Cynthia? Ga naar: Cynthia Poen en lees: beschuit met muizen?