Mag ik even klagen over het klagen?

Vroeger, heel lang geleden, nee niet in een land hier ver vandaan, gewoon hier in Nederland en ik was nog een basisschoolkind, zei mijn vader altijd : “niet klagen maar dragen”
In de gereformeerde kringen om mij heen ( wij waren thuis niet gelovig) werd gezegd: “God geeft kruis naar kracht te dragen.” Met andere woorden: alleen als je heel sterk bent, heb je het echt rottig. Als je het niet zou kunnen hebben, was het niet je overkomen.

Kortom in de jaren zestig van de vorige eeuw moest je niet teveel klagen. Dat heette dan: zeuren.
Ik was natuurlijk nog maar een koter, maar toch…gevallen?  Kusje erop: over !
En heus als het pijn bleef doen, dan mocht je dat gerust zeggen en werden er andere maatregelen genomen. Maar dat kusje was het eerste werk. En op de een of andere manier wisten wij als kinderen heel goed dat het echt pijn moest doen, wilde je erover doorgaan.

Ik werd student en om mij heen woedde de 2^de feministische golf. Die heeft mij, durf ik te zeggen, meer dan een beetje gevormd. Natuurlijk op het gebied van man-vrouw verhoudingen en andere maatschappelijke en politieke gebieden. Maar vreemd genoeg ook over klagen.

Het was in feministische kringen – in tegenstelling tot wat je zou denken – helemaal niet toegestaan om te klagen. Deed je man geen klap in het huishouden? Betaalde je baas je te weinig? Nou en. Dat is niet nieuws. Wat ga jij eraan doen?? Dat was de vraag.

Ik ben dat nooit kwijt geraakt. De vraag is nooit of iets oneerlijk is. De vraag is wat ik er aan denk te doen.

Die bereidheid zie ik veel minder bij jonge vrouwen. Ik hoor ze wel klagen, dit is niet goed, dat is niet goed. Oooo ik heb het best zwaar…..Maar daar verander je de wereld niet mee dames, zelfs niet je eigen kleine huishoudentje. Integendeel, je leven wordt er alleen maar vervelender van.
Als iets je niet bevalt: dan moet je het aanpakken!

Ik heb dat net gedaan: ik heb er een stukje over geschreven.