Keuze stress

Keuzestress een dertigersdilemma. Ik dacht het niet!

Een tijdje geleden heb ik een presentatie bijgewoond over het dertigersdilemma. Hoewel ik al een veertiger ben, voelde ik mij toch aangesproken. De onderwerpen die de revue passeerden, ja daar was ik ook mee bezig: werk, relatie, gezin….. En vooral de veelheid aan keuzes die elke keer gemaakt moeten worden. De onrust die dat geeft: keuzestress, zoals dat met zo’n mooi woord heet. Eindelijk erkenning.

Wat ga ik gebukt onder de keuzestress!! En dat hoort vooral bij de dertigers van nu. En een beetje bij de veertigers. Eindelijk was daar de verklaring voor al die onheimelijke gevoelens waar manlief en ik al jaren onder gebukt gaan. Ik prees mijzelf gelukkig omdat ik eindelijk wist waar ik last van had (ja ja). Maar was tegelijkertijd ook enigszins afgunstig jegens onze jongeling: heerlijk, zo onbezorgd al hij in het leven kan staan. Dat wil ik ook wel. Met zijn zes jaren valt hij nog niet ten prooi aan al die keuzeproblemen, dacht ik. Maar dat had ik dus verkeerd ingeschat.

Keuzestress….

Ongeveer een maand geleden, het had flink gevroren. De Elfstedenkoorts had ons in zijn greep. Of eigenlijk hadden we net de teleurstellende mededeling verwerkt dat er geen Elfstedentocht zou worden verreden. En dat het zelfs over een paar dagen helemaal over zou zijn met de ijspret. Dus eigenlijk: de laatste mooie dagen om te schaatsen. Laat die laatste dag nu net samenvallen met een voorgenomen middagje bij oma.

Huilend trof ik onze bink op zijn kamertje, opgekruld op zijn bed, lievelingsbeer stevig tegen zich aangeklemd, nat van de tranen. Hij kon niet kiezen of hij nu zou schaatsen of naar oma. Typisch een gevalletje keuzestress, toch?? We hebben het er samen over gehad, de bink en ik, en toen de knoop doorgehakt: vandaag kunnen we nog schaatsen, morgen niet meer. Maar oma is er morgen ook nog. Uiteindelijk kwam oma als verrassing kijken bij het schaatsen en zo kwam alles toch nog goed.

Bink is nu zeven

Vorige week was onze bink jarig; hij is 7 jaar geworden. En ja hoor, weer kwam de keuzestress om de hoek: wat zet ik op mijn verlanglijstje (en wat wil ik het allerliefst) wie nodig ik uit, wat ga ik trakteren, wie of wat moet er op de taart? Er moeten nogal wat keuzes gemaakt worden voor de Grote Dag zeg! Nou zou je denken dat zo’n jongetje zich daar niet druk om maakt, niet druk om hoeft te maken, maar dat is een misvatting. Op de meest vreemde momenten popt er wel iets op in het mannetje over een van de vele aspecten van zijn verjaardag. Zo is het bijna niet leuk meer om jarig te zijn!

Ik kan niet zijn onrust wegnemen

Natuurlijk neem ik als zijn moeder graag al zijn zorgen van hem over. Je moet de keuzestress wel daar laten waar die hoort en dat is bij de grote mensen. Nobel streven, maar toch. Ik kan niet al zijn onrust wegnemen. Want het is en blijft toch zijn verjaardag en dus wil hij zelf de keuzes maken, hoe lastig ook. Na een aantal spannende dagen is het dan eindelijk zover en achteraf bezien valt het allemaal best wel mee. Maar toch blijft wel de vraag knagen, of de juiste keuzes zijn gemaakt. Was immers een Carstaart misschien niet veel leuker geweest dan die met Phineas and Ferb? Hoe herkenbaar (voor mij althans). Keuzestress een dertigersdilemma? Dat dacht ik niet!

lees ook: DDAY deel 4