het gewone dagelijkse leven

Dat gewone dagelijkse, momenteel is dat andere leven al een soort routine geworden. Om heel eerlijk te zijn, sta ik er niet meer echt bij stil. Ik zocht al heel vaak de stilte op, gewoon, omdat ik dat fijn vind. Mensenmassa’s op het strand of op andere druk bezette plekken, ik ontweek ze met een passie. Daarin zat voor mij dus geen aanpassing. Er zijn daarop maar een paar uitzonderingen, en dat had standaard met feestjes te maken.

Ik mis de feestjes, even heerlijk met mijn vriendinnen op stap gaan. De kermis in ons dorp is befaamd en jaarlijks een topfeestje. Maar dat gaat gewoon niet door dit jaar. Maar ik steek voor nu maar mijn kop in het zand en probeer er niet teveel aan te denken. Ik vul mijn dagen met andere dingen, miezemausen helpt zo weinig.

Op vakantie is nog best een dingetje, het verlangen is er hoor, maar ik schuif het nog wat voor me uit. Wederom zoek ik liever de drukte niet op. Heel veel mensen besluiten in Nederland te blijven, lees ik, dus de komende maanden blijf ik vooral in eigen tuin. Kamperen in de drukte, ook niet voor mij. Maar ook dat is niet heel erg anders dan anders, dat was voor het corona tijdperk ook al zo.

Ik woon geweldig, dicht bij strand en duin, ik kan het lopend af. Lekker vroeg in de ochtend naar het strand is een oprechte traktatie. Koffie mee en in de stilte op dat zand zitten, de zee ruisend aan je voeten. Om een uur of elf ben ik dan weer weg, voor de drukte losbarst. En dan heerlijk in de vroege avond, nog een verfrissende duik in die zee. Er is bijna niks fijners dan spelen in de golven, ik laat mezelf gewoon maar heen en weer slingeren. En de rust is dan vaak alweer terug op dat strand, in deze omgeving wel tenminste. Dat is voor mij het gewone dagelijkse leven ook…

De kranten en social media staan vol van de protesten tegen alle regels die nu worden opgelegd. Ik heb begrip, die wet vind ook ik veel te ver gaan. Maar verder? Om eerlijk te zijn, ik weet het gewoon niet.

Want wie heeft onderaan de streep nou die wijsheid in pacht op dit moment? Niemand toch? Achteraf is het altijd makkelijk om te vingerwijzen.

We moeten het toch vooral samen blijven doen. Ik hoop dat we dat vooral allemaal voor ogen houden.