Familiegevoel, door Cynthia Poen

Ik kan me mijn eerste kerst met familiegevoel, mijn eerste kerst als moeder nog zo goed herinneren.

Kersvers voelde het nog, dat moederschap, maar tegelijkertijd ook alsof het nooit anders geweest was. Herkenbaar? Vast en zeker, voor de meesten van jullie. Ik paste inmiddels weer in mijn favoriete spijkerbroek, en die had ik dus ook aan die eerste kerst. En die pasgeboren baby steelde de show in haar eerste kerstjurk, natuurlijk een zalige zoete.

Familiegevoel: kleine kinderen

Tijdens de lagere schooljaren, vond ik kerst vooral een hele drukke periode. Met veel geknutsel, met tot ver in de zomer glitters door het hele huis en met opdoffen voor schooldiners. Mijn meiden waren dol op krullen, dus zat ik met lappen katoen de avond ervoor krullen in te draaien. Mooie dierbare moeder-dochter momentjes, tussen al het geren door. Die kleine warme slaperige lijfjes, dicht tegen me aan gekroelt, ik vond het pure rijkdom. Dat knusse gevoel van toen draag ik voor altijd met me mee. Ik was altijd dankbaar voor die kerstvakantie, wanneer we met zijn allen bij konden komen van de drukke periode ervoor. In die vakantie vulden we onze dagen met tenten bouwen of een hele dag lanterfanten in onze pyjama. Samen lang tutten in bad, koekjes bakken en vooral heel weinig moeten.

en met pubers

Toen ze eenmaal pubers waren, werd de kerst weer anders, kerstontbijt werd een kerstbrunch, want vroeg opstaan was er niet meer bij. Toen zaten wij inmiddels in een stadium van altijd wel op tijd wakker zijn. Begonnen onze dames zomaar met heel erg lang in bed blijven, nu konden ze ineens wel slapen tot het middaguur. Daar hadden we graag jaren eerder van genoten 🙂 Wij zaten samen vaak ongeduldig te wachten tot die twee aangekleed en opgetut waren. De tegenzin droop er soms vanaf, tijdens de kerstbezoekjes en ze konden vaak niet wachten om weer naar huis te gaan. Hun donkere blikken waren als dwingende rooksignalen, daar kon je niet omheen.

Een paar jaar geleden waren wij zelf onze hele benedenverdieping aan het verbouwen, dus zaten we een maand of zes in de zooi. Die eerste kerstdag werd ontbijt en diner bij onze oudste geserveerd, in haar paleis. Zo bijzonder, onze rozige baby was ineens een volwassen vrouw en wij gingen op visite. Vrijwillig en zonder rooksignalen.

Kerst zal heel erg anders zijn dit jaar, door dat akelige virus. Zouden we nu pas voelen hoe fijn het is om bij elkaar te zijn? Of deden we dat altijd al, maar voelt het nu gewoon heel anders. Ik wed dat we er ook weer heel snel aan gewend zijn, als we over een poosje weer ‘los’ mogen. Hopelijk vieren we het volgend jaar weer dubbel op, en zijn we razend dankbaar dat het weer kan.

Hele mooie liefdevolle dagen allemaal, hopelijk in goede gezondheid!

Meer lezen van Cynthia Poen, neem een kijkje op haar blog en lees bijvoorbeeld Lessen