Kinderen: eten en niet eten: een mediterrane benadering

Kinderen willen best wel eten en lusten veel meer dan je denkt!

Kinderen en eten, een veldslag?

Kinderen en eten, het kan tot ware veldslagen leidden, verhitte koppen en borden die niet leeg komen. Gestreste moeders en kids die geen toetje krijgen. Is dat nodig? Volgens mij totaal niet.
Moeten we ons in de ontwikkelingsfase van kinderen verdiepen om te kijken op welke manier we ze kunnen verleiden tot eten? Nee hoor, nergens voor nodig.

Aan tafel in een gemiddeld gezin

Hier in Nederland gaan we ergens tussen 17.30 en 18.30 uur met zijn allen om tafel zitten.  Een van de ouders heeft gekookt, de tafel gedekt en zet het eten op tafel. En het gezin schuift aan.  Zo doen wij dat. Voor de kinderen is eten dus een kwestie van aan tafel gaan zitten, mond open, aardappel erin. En na twintig minuten of misschien nog wel eerder, zijn ze klaar voor de volgende activiteit.

De ouder die gekookt heeft.

De ouder die achter het fornuis stond, heeft een drukke dag achter de rug. Maar probeert toch snel een gezonde maaltijd in elkaar te flansen. Snel is net zo belangrijk als gezond: er is nog meer te doen, tenslotte.
En zo worden koken en eten activiteiten die snel kunnen worden afgehandeld. En dat voelen kinderen.

Koken en eten, is een proces In de landen rondom de Middellandse zee, heeft men een enorme eerbied voor eten. Maar ook voor de bereiding van eten. Snel is niet het criterium, maar lekker! Koken is in deze landen een beetje toveren. En de ouder die kookt is trots op de pasta met verse pesto en niet blij dat de boel in minder dan een kwartier op tafel staat.
Wanneer je als ouder trots met plezier kookt: de ingrediënten op het aanrecht legt, lekker hakken en snijden, echt je wordt er zen van, straalt dat plezier af op je kinderen. Het lokt ze naar de keuken. Ze willen helpen…En zo wordt eten geen activiteit van 20 minuten, maar een proces waar iedereen plezier aan heeft