Elfstedentocht

Luckie’l en de tocht der tochten !

Als fervent schaatser waren de afgelopen dagen ronduit een kwelling. Fikse vorst en fors zwanger zijn, dan kan toch niet samen gaan. Doe mij dat niet aan Piet Paulusma, hoe gemeen! Wat een feestje had moeten zijn, – een one chance in a lifetime, een stralend gelukkige winterdag – , eindigde in bittere frustratie met een zeer stevig maagzuur smaakje. Als hoogzwangere heb ik de recreatieve Elfstedentocht, de tocht der tochten, met pijn in mijn aanstaand moederhart aan mij voorbij moeten laten gaan. En vriendje lief er euforisch over hebben moeten aanhoren. Nou, dat is net zo hard werken en zweten als tijdens de tocht der tochten hoor, geloof mij, een ware marteling.

Hoe dan ook, de weersomstandigheden voor de Tocht waren ideaal; niet veel wind, veel zon, goed ijs. Ik denk echt dat ik een kans had om de 200 km te volbrengen. Ware het niet dat er een buik in de weg zit. En ik al blij ben met de behaalde 2 km tot aan het ijs zonder volledig buiten adem te zijn, en niet een heel pakje ‘Rennies’ te willen weg eten.

Cognitieve dissonantie

Ik geloof dat ze het cognitieve dissonantienoemen; het verschijnsel waarbij onvrede en spanningsklachten ontstaat. Wanneer  je ontdekt dat bepaalde dingen onverenigbaar met elkaar zijn (lees: schaatsen en hoogzwanger zijn) Dat je vervolgens door allerlei rationalisaties dit onverenigbare nauwelijks of helemaal niet meer erg gaat vinden. Sterker nog; je praat jezelf aan dat het zelfs beter is, deze onverenigbare situatie. Dat het echt prima is zoals het is, vooral, bόvenal voor jezelf.Nu dan, het verschijnsel is ook bij mij in werking getreden en heb mezelf heel wat wijs proberen te maken.

Zag ik anderen schaatsen dragen, dacht ik ‘maar ik draag een kind, hoera’’ Als ik zag dat anderen stevige spierpijn hebben. Dan dacht ik ‘och, dan valt dat beetje vocht vast houden, die gezwollen enkels en dikke voeten bij mij wel mee’. Zag ik andere bevriezen van de kou. Dan dacht ik ‘het is hier toch lekker warm, ik zweet me dood, kan wel weer douchen’ Zag ik mijn vriend intens gelukkig zijn op het ijs. Dacht ik ‘kan ik ook, op de bank met mijn benen omhoog en een zak chips erbij’. En als ik anderen zag juichen vanwege hun schaatsprestaties. Dan zei ik   ‘ik steek ook gezellig vaak mijn handen in de lucht, gewoon om even wat tintelingen en verdoofde gevoelens uit mijn vingers te krijgen, wat is het verschil?’

Mijn best gedaan

Echt, je ziet, ik heb mijn best gedaan, ik heb werkelijk geprobeerd om als een tevreden zwangere mij niet druk te maken over gemiste kansen. En ik merk, nu de dooi invalt, jawel, begint het te werken. De baby, overigens, heeft tijdens dit cognitieve dissonantie verschijnsel waarin mama drukdoende was, kennelijk wijselijk gedacht niet teveel zichzelf ’te laten zien’. En mij maar even te laten.

En ja dan komt het hè, dat nare schuldgevoel vanwege mijn verlangen even niet zwanger te willen zijn. Maar gewoon nog te kunnen doen wat ik altijd heb kunnen doen. Samen met vriendje lief, nergens rekening mee te hoeven houden. Just the two of us waar ik zo aan was gehecht. Vrijheid. Onafhankelijkheid. Zelfstandigheid opgeven voor de veelgesproken woorden ‘maar, je krijgt er zoveel moois voor terug’. Ja dat zal, maar dus niet meer, nooit meer de recreatieveElfstedentocht 2012!

Zo, dat was het dan, mijn laatste gal gespuid.
Ik ben er klaar mee, echt waar, en ik geloof baby ook, want die beweegt er weer vrolijk op los. Mijn prestatie komt binnenkort nog wel, in de verloskamer, op de baarkruk, en daarna met de handen in de lucht een intens gelukkig hoera. Eind goed al goed.
Luckie’l

Lees meer van Luckie’l