WAAROM vraagt mijn kind per dag 250 keer waarom?

Willemien: zo maar een moeder wordt gillend gek van de nooit eindigende waarom vragen van haar peuter

Mijn zoon is ruim tweeëneenhalf jaar. Al bijna een jaar geleden stelde ik me in op de fase: ‘Ik ben twee, en ik zeg nee’. Dat schijnen tweejarigen te zeggen. Op alles. Dat klinkt dwars, maar ook koddig. Maar nee. Nauwelijks iets van gemerkt. Heb ik niet goed opgelet? Of zag mijn zoon in dat in dat type gesprek te weinig uitdaging zit?

Waarom?

Hij houdt zich al maanden echt alleen en uitsluitend bezig met de vraag ‘waarom’. ‘Waarom heb jij tanden?’ ‘Waarom heb jij vullingen?’ ‘Waarom heeft de tandarts dat gedaan?’ ‘Waarom hebben poezen een staart?’ ‘Waarom heb ik geen staart?’ ‘Waarom is jouw mobiel kapot?’ ‘Waarom mag jouw mobiel niet van de trap vallen?’ ‘Waarom zweten apen (Dit laatste nadat ik tegen hem zei ‘Doe eens je vest uit, anders word je zo’n zweetaap.’ Allang spijt van.), waarom doet zo’n aap dat?’ Of wijzend op zijn broertje van een paar maanden oud (met een vertrouwelijke stem, zo van ‘je kan het wel tegen me zeggen’): ‘Waarom is hij ook mee op vakantie?’
Wel of geen antwoord krijgen, schijnt niet veel verschil te maken. Hij gaat vrolijk door met het stellen van de vraag. En het is verbijsterend hoe oneindig veel variaties hij op het thema heeft.

Een paar praktijk voorbeelden:

‘Waarom vind jij dat leuk?’ ‘*** heet hij Noud?’ ‘*** heb jij geen piemel?’ (‘Heb je hem weggedaan? Vond je het niet leuk?’) ‘*** mag ik niet in mijn pyjama naar de crèche?’ ‘*** mag ik mijn zwembroek niet aan?’ ‘*** vind jij dat gek?’ ‘*** regent het?’ ‘*** moet ik brood eten?’ ‘*** mag ik niet alleen vlokken eten?’ ‘*** heb jij klei op je broek?’
Je kan niet zeggen dat het geen opmerkzaam kind is….maar dat hij nu al zijn observaties in die ene vraag moet verpakken….

Aardig blijven

Ik neem me weer voor om alle botte antwoorden die op mijn tong liggen in te slikken. Vrolijk te blijven, vriendelijk. Calm, cool and collected Maar het wordt een uitdaging om kalm te blijven. Als ik eerlijk ben: dat is het al maanden. Het kost ook moeite om niet met mijn hoofd tegen de muur te gaan rennen en heel hard op die muur te gaan bonken… Ondertussen hoor ik in mijn hoofd: ‘*** heb jij een buik?’ ‘*** ben je moe?’ ‘*** mag ik geen waarom zeggen?’ ‘Waarom ga je anders gillen?’
Ik probeer me alle gezellige uitleg uit mijn ontwikkelingspsychologie boeken te herinneren. ‘Praten en vragen bij jonge kinderen zijn een manier om de band te bevestigen’ en zo. Maar WAAROM moet dat 250 keer per dag? En altijd bij mij?

Lees meer Willemien: zomaar een moeder

Noot van Felice: pedagogen leren ons dat het stellen van de waaromvraag een belangrijke stap is in de ontwikkeling van een peuter. Met het stellen van dit soort vragen, proberen ze grip op de wereld om zich heen te krijgen. Bovendien hebben de slimmerds ook snel door dat het antwoord op dit soort vragen vaak veel leuker en uitgebreider is, dan wanneer ze een eenvoudige vraag stellen waarop een eenvoudig ja/nee antwoord komt.
Voor de peuter is het stellen van dit soort vragen dus een absolute win-win situatie. Dat zijn ouders er helemaal horendol van worden, gaat aan hem voorbij.
Niet omdat hij zijn ouders niet lief vindt en ze niet graag terwille wil zijn. Hij begrijpt domweg niet dat jij waarom vragen niet boeiend maar vermoeiend vindt…

en lees : oeps mijn huis is niet meer babyproof