Spiegeltje, spiegeltje….door Luckie’l

hebben meer vrouwen last van koopziekte als ze zwanger zijn, vraagt Luckie’l

19 juli 2012

Nooit heb ik er moeite mee gehad. Nou ja, nooit, dat is misschien ietwat overdreven, niets menselijks is mij vreemd en daartoe behoren ook miskopen. Maar nu zo na de bevalling, stijgt het cijfer miskopen toch wel pijnlijk drastisch in mijn kledingkast. Over mijn schoenenopbergers en wat daarvoor doorgaat nog te zwijgen. Gunstig misschien voor het economisch klimaat van mijn stad,
want als ontzwangerende consument weerloos overgeleverd aan hormonen (we gooien het gewoon allemaal daar op) heb ik een meer dan optimale koopbereidheid.

Slinkende bankrekening

Minder gunstig alleen voor mijn ernstig slinkende bankrekening wat in schril contrast staat met mijn uitpuilende garderobe, dat dan
weer wel. Maar erger nog, mijn eens zo’n prettige Ik gegoten in voldoende zelfverzekerdheid en zelfaanvaarding, is een dolende in de ’textiel’ woestijn geworden met haar ziel onder de arm. Ik heb er moeite mee om mezelf te kleden en te schoeien nu ik een ander lijf, en zowaar een andere maat voet(!) heb gekregen na de zwangerschap. Mijn eerder zo poezelige voetjes voorzien van maatje 39, zijn verworden tot vermoeide platvoeten van maat 40. Hoewel dit besef steeds meer tot mij doordringt, zit ik eigenlijk nog steeds in de ontkenningsfase en blijf ik stoïcijns maatjes 39 aanschaffen. Ik hoop dat onzichtbare restanten vochtophoping de boosdoener zijn van deze voet schade. Zodat ik binnenkort weer mijn oude poezelige voetjes terug heb.  Natuurlijk negeer ik hierbij de informatie van het internet die spreekt van: ‘Verzakking van de voet door toegenomen lichaamsgewicht tijdens de zwangerschap. Wat permanent leidt tot een grotere schoenmaat’.

Ik ga steeds meer vrouwen begrijpen

Vast een man die dit heeft geschreven, wat weet hij er nu van..!!, toch? (vraagt ze met een aarzelend, klein piepstemmetje). En o ja, er stond ook nog bij dat dit maar bij een klein deel van de zwangeren voorkomt.
Jawel, we gaan door voor de koelkast, dikke bofkont die ik d’r ben!
Hoe dan ook, ik ga opeens steeds meer vrouwen begrijpen. Die moeders in hun King Louie jurkjes en die Chinese vrouwen met hun lotusvoetjes. Iedere keer als ik mijn voeten weer heb gewurmd in maatje 39 heb ik het idee dat ik in het China van weleer leef. En meedoen aan de helse traditionele voet-inbinding voor kleine, sexy voetjes. Maar goed, tot zover het schoeien.

Door met het kleden: hoe doen vrouwen het als…

Vertel mij eens; ‘hoe haal ik die borst voor het voeden er een beetje normaal uit. Zonder alle bovenkleding opgestroopt te hebben tot aan mijn kin of mijn hemdjes aan gort te hebben gesjord tot elastiekloze vodjes?’
Ik hoor het graag, want kennelijk zijn de dames en heren kledingontwerpers, niet zo van de leuke ontwerpen van voedingstruitjes, -topjes en dergelijke. Nu vind ik daar mijn weg nog wel in. Mijn moeite zit ém in het kleden van een nieuw vorm lichaam. Ik ben niet meer zo strak, slank en onbezonnen jeugdig van lijf en leden. Maar ronder, zachter en moederig (nee, dit woord kent mijn spellingscontrole niet..), maar mijn punt is denk ik wel duidelijk.
Ik zoek naar die strakke, jeugdige look, maar het zit allemaal net niet meer zo lekker met vooral ook 2 van die grote plofborsten erbij. En nu wil ik niet in de verleiding komen om in van die te blije, te fel gekleurde King Louie jurkjes te lopen en op een fiets te fietsen met een bloemetjes versierde fietsmand of nog hipper, of bedoel ik nu eigenlijk erger?, fietskratje.

Want dit heb ik eerder altijd bespottelijk en lachwekkend gevonden, van die moeders met hun gekleurde maillots of leggings onder hun gebloemde rokjes à la hun dochtertje van 4 jaar oud.
Maar nu snap ik het wel, je bent gewoon de weg kwijt als moeder, het zijn die verdomde hormonen, wat ik je zeg! Mannen (lees: vaders) hebben het, maar makkelijk verzuchtte laatst nog een vriendin tegen mij. Zij had het over werk en andere intelligente dingen.

Eerlijk advies

Ik heb het hier over niveau fietsmandje, daar begint het dus al mee, mannen hebben er geen weet van, ik heb te doen met ons. Maar overigens ook met die mannen, de partners van die gebloemde moeders, die hun vrouw in de maillot aantrekkelijk genoeg moeten vinden om seks mee te hebben terwijl – wacht even, wiens maillot was het ook alweer? van mijn dochter of van mijn vrouw?- Ja, verwarrend, dan maar vreemdgaan…Of nee, hahaha, grapje, te kort door de bocht, ik ben even stompzinnig aan het vrij associëren.
Terug naar waar ik was gebleven. Het kleden. Nu ben ik in de gelukkige omstandigheid dat een goed vriendje van mij heeft aangepapt met een heuse imagostyliste. Dat bestaat. En nu kwamen ze laatst bij ons eten. Ik heb lang getreuzeld over wat ik zou aandoen, ik was namelijk voornemens haar om een analyse te vragen. Gewoon even een gratis consultje, vrienden onder mekaar, dacht ik zo.

Op de vrouw af…

Nou goed, u raadt het vast al, alles was natuurlijk prachtig en mooi, de kleurencombinatie perfect, niets meer aan veranderen was haar mening. Waarna ik haar heb gevraagd écht eerlijk te zijn. Ik wilde ‘op de vrouw af’ iets verzonnen kritisch op haar aanmerken om een meedogenloos eerlijke analyse bij haar te ontlokken, maar dat vond ik bij nader inzien niet zo chique. We moesten per slot van rekening nog een hele avond samen. En, zo bedacht ik mij gelukkig bijtijds, misschien zag ik er ook wel goed uit.
In elk geval mondde mijn gejammer over bovenstaande wel uit in een advies van haar, namelijk dat ik een imago stylist in de arm moet gaan nemen die mij kan helpen bij levensvragen als wie ben ik, waar sta ik in het leven en hoe kleed en kleur ik mij daarbij. Na een gezellig avondje eten en drinken heb ik er eerst maar es een nachtje over geslapen. Met het mooie weer in aantocht bedacht ik me dat ik voorlopig niet zoveel kleding om het lijf hoef te hebben.
En dus stop ik het onderwerp eerst maar weer es in de kast, mijn kledingkast!

Luckie’l

Lees meer van Luckie’l