Vadertje lief !

over de rol van de vader: een ode

Kwart voor acht verzamelen…. Mijn kleinste man voetbalt ook sinds dit seizoen, bij de E-tjes.
Heel fijn als je twee voetballende jongens hebt, die op dezelfde tijd moeten verzamelen. En de één speelt uit en de ander thuis….
De passende mouw is alweer geregeld. Opa, de trouwste fan, blijft bij Sem en ik mag mijn kleine Mark Overmars (check de foto..hij is even groot, even knap en minstens net zo behendig als Mark) bewonderen op een voor mij onbegrijpelijk tijdstip. Gelukkig is de derde een meisje…. Die zelf haar weg naar de manege weet te vinden.

Ik heb er weer een talentje bij….dat wist ik al want in de F voetbalde Finn al de sterren van de hemel. Maar hij “kwekte” nog te veel in het veld.
Mijn kleine “professor” Finn…is een enorm slim mannetje…overal écht goed in…neemt alles in zich op als een spons..wil alles uitleggen, ondervragen en verklaren…en zo dus ook in het veld van de F-jes…tot de scheidsrechters, medespelers, tegenspelers er zo moe van werden dat mij vriendelijk verzocht werd een andere sport te zoeken voor Finn totdat hij zijn “klep” eens kan houden.

Finn

Als je Finn alleen hebt leer je altijd wat…Het is een wandelende encyclopedie, wikipedia….Het is een guitig mannetje die gewoon veel te vertellen heeft. Maar goed, dit seizoen beloofde hij me er echt klaar voor te zijn…voor de E.. Mond op slot en strijden voor die overwinning.

Mijn Dann gaat op deze tijdstippen normaal geproken met de jongens naar de voetbal (het is ook geen girl-thing, vindt hij…en ik maak daar dankbaar gebruik van) maar omdat hij deze zaterdag de Ooievaarsrun reed (vrachtwagenrit met en voor verstandelijk gehandicapten), was ik de spreekwoordelijke sigaar en moest mijn warme bed, in alle vroegte, verruilen voor het voetbalgeweld.

Ik heb genoten van Finn. Een volkomen vreemde zei tegen me “dat is zo’n geweldig ventje, die kleine daar”….niet wetende dat ik zijn moeder ben…ik SMOLT..met twee doelpunten van “de professor” als hoogtepunt. De E ziet Finn als een aanwinst..en dat is hij!

Ooievaarsrun

Voordeel van de akelige tijdstippen is dat de zaterdag ineens veel langer is. Ik kon dus nog even aansluiten bij de Ooievaarsrun. Dann had een man bij zich met het downsyndroom, Leon. Zijn moeder mocht ook mee in de vrachtwagen en zat samen met mijn Sem op het bed van de slaapcabine. Dann achter het stuur en Leon helemaal opgewonden er naast. Een stoet van tig vrachtwagens toeterend door de stad, honderden toeschouwers aan de kant van de weg, helemaal leuk!

Mijn vader is vrachtwagen chauffeur

Leon vertelde…zijn vader was ook chauffeur…en zijn absolute held….hij mocht altijd overal mee naartoe.
“Papa, mag ik met jou mee op de vrachtwagen?”
“Jongen, als je zindelijk bent, dan mag jij mee!”…Leon gierde het uit en zei tegen Dann “Nou, wat dacht je? Binnen drie dagen was ik zindelijk!”.
Leon mocht met zijn vader mee. De wereld over en had de tijd van zijn leven.

Een ongeluk

Een ongeluk maakte een abrupt einde aan het truckerbestaan van Leon en zijn vader. Op een rit, waar Leon toenvallig een keer niet bij was, overleed zijn vader tijdens een tragisch ongeval… De tranen staan in de ogen van de veertig-jarige Leon als hij Dann zijn verhaal vertelt… De enige rit die hij nu nog maakt, is de Ooievaarsrun. Sindsdien heeft de moeder van Leon alleen de zorg over hem… En vertelde dat Leon de klap nooit te boven is gekomen. Ze was moe maar, zo vertelde ze, “het is toch je kind…”. De vrouw van 69 jaar genoot mee van alle zwaaiende mensen langs de weg en van de overenthousiaste Leon…. Daar kan je alleen maar een onvoorstelbaar groot respect voor hebben.

Als Dann en Leon in de stoet langs de begraafplaats rijden van de vader, moeten eigenlijk alle wagens stil zijn.
“Ik weet zeker dat mijn vader me ziet..ik ga zwaaien, Dann”.
“Je mag best wel even toeteren naar hem, Leon…”

Ik kan opslag van mijn stuk raken door dit soort verhalen…zo ook nu.

Ik denk aan mijn eigen vader….mijn beste vriend. En vraag me af of ik hem vaak genoeg zeg hoeveel ik van hem hou. En ik zo waardeer dat wat hij allemaal belangeloos en uit pure liefde voor me doet. Hoe het moet zijn als ík hem ooit moet missen…Ik denk aan zijn opa-schap. Als ik me soms afvraag of het allemaal niet teveel is, roept hij altijd..”Het is een voorrecht elke dag je kleinkinderen te mogen zien”. Hij is gek op ze.

Dann

Ik denk aan Dann, die graag vader wil zijn (zie blog dwaze vaders)…maar de kans niet krijgt. En hoe het moet zijn voor dat kleine meisje dat haar vader nu moet missen. Maar ooit de waarheid vindt. Hij is stiefpapa voor mijn kinderen…een dankbare rol… hij doet het vol overgave… Ik kan veel rollen invullen, maar die van papa niet. Dann doet dat en ik ben hem eeuwig dankbaar. Dann neemt Sem ook vaak mee de weg op. En is voor Sem precies hetzelfde voorbeeld dat Leon zijn vader ook was….

Ik zag Leon uitstappen op het eindpunt van de run met de grootste glimlach die ik ooit heb gezien, blij als een kind. Dann was voor één dag zijn held en heel eventjes kon Leon dat gevoel van “het trucker zijn” weer eventjes vastpakken. Het was een beladen rit… maar echt heel mooi…

Doet me weer even landen in de drukte en de wereld van luxe-problemen… en het te vroege opstaan voor mijn prachtig voetballende kind is ineens een geschenk… een voorrecht.

Zondag slapen we uit!
Lees meer van Samantha