Uitblinkers…

Samantha: mijn zoon Sem is goed zeg ! Over jeugdvoetbal

Mijn zoon Sem (10 jaar) is goed, zeg.
Hij is geen hoogvlieger op school. Liep pas met 20 maanden en ging pas praten met 3 jaar. Nog altijd is hij wat moeilijk te verstaan en worstelt op het moment met een aankomend spreekbeurt (Dakar-rally). Met al mijn enthousiasme leer ik hem de kunst van het afleiden en het accenten verleggen aan.
Ik heb me nooit zorgen gemaakt over zijn ontwikkeling, in tegenstelling tot het consultatieburo dat hem destijds wilde onderwerpen aan velerlei onderzoeken. Ik voelde eigenlijk meteen al aan dat hij een hypersensitief mannetje is dat een speciale aanpak nodig heeft. Moederinstinct.

Sem komt lekker mee nu. Zijn ongelooflijk groot doorzettingsvermogen en gevoel van humor bluft hem door situaties heen waarin hij voelt dat hij minder kan scoren dan een ander. Dat alleen al maakt hem sterk en vanuit mijn visie een doodnormaal joch.
Dit schooljaar doet hij, op mijn verzoek, een jaartje over in groep 6. Zodat de druk wat de ketel is en zijn faalangst in bedwang kan worden gehouden..sterker nog, hij krijgt het gevoel dat ook hij “het” kan. Samen overleven wij in de grote boze wereld, Sam & Sem.

Sem leeft fulltime bij mij. Co-ouderschapregeling…dat werkte niet voor hem. Wat een onrust voor dit kind. De relatie met zijn vader verslechterde dermate snel dat Sem zich geen raad meer wist, zich onbegrepen voelde en in diep boze en verdrietige toestanden ging verkeren. Heel treurig, maar  ik  heb  hun relatie niet kunnen redden. Vele malen heb ik hem met een gebroken hartje moeten ophalen omdat “het weer eens niet ging”. Een kinderpsycholoog heeft getracht te bemiddelen maar Sem alleen kon dit niet fixen. Ik hoop voor hem dat heel misschien in de toekomst het tij zal keren.

Sem’s talenten

Ik roep altijd “Sem, iedereen heeft zijn talent! Jij blinkt uit in heel veel dingen: zo kan jij fantastisch scheten laten in bad. Je maakt de grootste bubbels. Jij kan mooier schrijven dan wie dan ook (al duurt het even). Jij geeft de zachtste kusjes en je bent een geweldige voetballer”.

Jeugdvoetballer in de dop

Dat laatste is niet overdreven. Sem blinkt uit. Hij is een die-hard verdediger..wat natuurlijk zo overeenkomt met hoe hij in het leven moet staan. Bikkelhard is hij in het veld en heeft verstrekkend voetbalinzicht. Heel goed voelde hij direct aan dat dit het gebied was waarin hij ineens iemand was! Sem bloeide op zo’n geweldige manier op dat ik hem eigenlijk niet meer terug herkende en zijn ondeugende, soms brutale en eigenzinnige uitschieters vanaf de zijlijn hard juichend aanmoedigde. Mijn kind heeft ook een stem!

Zo rolde ik automatisch in het jeugdvoetbal wereldje met hem. Jezus, dat is een wereld apart. Vooral de houding van de toeschouwers (lees: ouders), is bewonderingswaardig en regelmatig valt mij mond nog open van verbijstering. Er zijn ouders die zo fanatiek zijn dat ze al tierend hun eigen kind de wedstrijd door schelden. Ouders die hun kinderen laten voetballen terwijl het eigenlijk ritmische turners zijn en ouders die alles bij elkaar klagen.

Dat geeft best hilarische (soms trieste) taferelen., dat jeugdvoetbal. Maar natuurlijk zijn er ook ouders die echt het beste met hun kind voor hebben, hun talent zien (of juist het gebrek eraan) en er met elkaar en de trainers aan werken om een leuk team neer te zetten. Uiteindelijk moet je het toch elke week op zaterdagochtend, heeeeel vroeg en in de kou, met elkaar doen. Lang leve de zwarte koffie en de UGS!

 Jeugdvoetbal : Top team

Vorig seizoen had Sem een top-team. We hadden lol en deden het best aardig. Dit in schaal contrast met dit jaar waarin Sem hoger werd geplaatst in de E. Sterker nog: ik heb Sem afgelopen zaterdag uit het team moeten halen omdat het niet meer uit te leggen is aan die jongen.

Constant wangedrag van de volwassenen was ik aan het rechtpraten bij hem. De trainer ging tekeer tegen de vaak partijdige scheidsrechters en toeschouwers van de tegenpartij. Kwam meestal te laat en hij gooide regelmatig de handdoek in de ring met de mededeling dat hij de boete van de KNVB wel zou betalen…wat nou voorbeeldfunctie? Ja eh, hier laat ik even mijn stem horen. Ik ben al 10 jaar keihard aan het werken om Sem te laten zien dat opgeven niet in ons vocabulaire voorkomt en we doorgaan, ongeacht wat we tegenkomen.

In stijl..

Dit doen we in styl en met opgeheven hoofd. Natuurlijk kreeg ik van een aantal so-called-adults een hele emmer schijt over me heen maar eh…zelfs dan kan ik nog leuk voor de dag komen 😉 Ik begrijp ook wel dat er overal wel “iets” is en dat onze kinderen ook daar weer van leren. Maar de balans daarin moet wel te behapstukken blijven.
Sport moet leerzaam zijn, moet onze kinderen harden en laten samenwerken. Maar bovenal moet het leuk zijn!
Kan er een in-ouderings-cursus komen op Sportverenigingen voor de grapjassen die zich niet kunnen inhouden langs de zijlijn en anders sancties opleggen voor wangedrag? Dit om onze kinderen te beschermen en het sportgenot te waarborgen bij het jeugdvoetbal ?!

Mijn Sem had een wat moeilijke start in zijn leventje en is gewoon iemand waarbij het niet zomaar komt aanwaaien. Ik probeer hem handvatten te geven en richtlijnen, meer kan ik niet doen. Ik bescherm hem alleen daar waar nodig en zorg ervoor dat hij een veilig gevoel heeft. Hij heeft een groot hart..en komt er wel!
Mijn zoon Sem is goed, zeg!

Lees meer van Samantha