Stroom

Willemien: zo maar een moeder: Stroom.

De dag begon nog wel relaxt met dat de wekker niet afging en er geen kindergekrijs klonk met ‘weet je wel hoe laat het is??’ en ‘Kom nou uit je bed’. Maar omdat die kinderen over een ingebouwde klok beschikken worden ze toch wakker en op een iPhone zien ze hoe laat het is. Ik wilde me onder de douche slepen, maar die bleek ijskoud. Geen warm water. Daar kan ik niet aan beginnen. Vriend vond dat ik me aanstelde en nam demonstratief een ijskoude douche.

Zonder stroom geen koffie…

Dat lesje-leren had geen enkel effect, niks aanvechting om ook te douchen. Eenmaal beneden aan de ontbijttafel bleek dat er zonder stroom ook geen koffie was. Dat vond vriend een stuk minder onbelangrijk. Gelukkig bleek de stroomstoring niet onopgemerkt te zijn, want al snel was er een groepje mannen in de straat, met graafmachine en al, hard op zoek naar een kapotte kabel.

Bijna recht voor de deur: wegdek open, veel zand. Mijn jongste zoontje van twee genoot. Weliswaar als enige, want jezus wat is het irritant als het internet het niet doet, de telefoon, de wasmachine. De stofzuiger ook niet, dat was dan weer mooi meegenomen. Na een halfuur leuteren met de mannen en het minutieus volgen van de bewegingen van de ‘graaf’ van de graafmachine kon ik mijn zoontje losweken en naar binnentrekken.

Eenmaal binnen kreeg hij een originele, maximale woede-explosie die zeker een halfuur aanhield. Die ontploffing had te maken met het door mij verkeerd aangeleverde kindermesje bij zijn bord. Tripptrapps werden omgelegd, een krentenbol werd tot drie keer toe van tafel gebeukt met een vloeiende beweging. Toen de piek van de woede gepasseerd leek, heb ik hem als afleidingsmanoeuvre mee naar het balkon genomen. Vanaf daar konden we weer verder met de verrichtingen van de werkmannen. Mijn zoontje knapte binnen enkele seconden op en alsof er niks was gebeurd leuterden we weer voort over de openliggende kabels in de grond. Zover alles goed.

Een uur later

Een uur later zag alles er anders uit. Mijn zoontje lag te slapen en ik haalde de oudsten uit school. Toen klonken er allerlei sirenes en lag onze machinist van de graafmachine blauw op de grond. Zijn collega beademde hem. Een passerende arts parkeerde haar kindjes op de stoep en nam ook nog twee minuten beademing voor haar rekening.

Daarna nam de eerste ambulance het over. De gearriveerde politie voegde niet veel toe, het verkeer liep volkomen vast. De inmiddels gearriveerde tweede ambulance ging verder met een stevige hartmassage. De collega’s van onze machinist liepen handenwringend rond. Maar opeens zagen we dat onze machinist een arm bewoog. Minuten later trok hij zelfs zijn benen wat op en beantwoordde vragen van de ambulancebroeders. Hij werd verder voorzien van zuurstof, prikken en in de ambulance weggevoerd.

Het loopt goed af

De achterblijvende collega’s, twee grote Marokkaanse kerels, bleven ontdaan achter. Ik bracht een glaasje water en ze vertelden dat ze hun collega opeens scheef en blauw in de graafmachine zagen liggen. En dat ze jaarlijks een EHBO-training krijgen. Maar dat het oefenen op een pop wel anders voelt dan op een mens dat helemaal niet meegeeft. Wat een helden. Hun kantoor bleek al gebeld te zijn en een ploegje om hen af te lossen was onderweg, evenals hun baas.

Die ‘baas’ kon gelukkig later melden dat de machinist het had overleefd, in het AMC lag en buiten levensgevaar verkeerde. Ontdaan en ontregeld ging ik weer naar binnen en haalde mijn zoontje uit bed. Die begon onmiddellijk weer te praten over de ‘graafffmasjiene’, maar constateerde ook teleurgesteld ‘graafmasjiene doettuh niet’. Nee, klopt. Die stond verlaten langs de kant van de weg geparkeerd. Mijn zoontje wist niet dat de wereld even stil had gestaan. Gelukkig kunnen graafmachines niet praten. En de dag begon nog wel zo vredig, zonder stroom…

Lees meer van Willemien: zomaar een moeder