Strijkkralen, een feestje ??

Willemien, zo maar een moeder: Strijkkralen

Sommige dingen blijven terugkeren om onverklaarbare redenen. Zoiets als met Vader Abraham, Dennie Christian of Lieke van Lexmond: ik weet niet waar ze vandaan komen of wat ze kunnen, maar ze blijven terugkomen. Verzetten heeft geen zin.

Zo ook de strijkkralen. Voor wie geen kinderen heeft of voor wie er ondanks kinderen toch in geslaagd is deze kralen op miraculeuze wijze niet te kennen: strijkkralen zijn kleine gekleurde kraaltjes die je op een vormpje met uitsteekseltjes moet zetten. Dit vormpje, bv. een vierkant of een hart, dient daarna gestreken te worden waardoor die plastic kraaltjes aan elkaar smelten. En die plastic plak is dan heel leuk. Dat heb ik nog steeds niet helemaal begrepen, maar elk kind zal je dit kunnen verzekeren.

Olifant

De laatste tijd klaagde mijn middelste steen en been dat we geen ‘olifant’ hadden. Hij wond zich er zo over op dat hij herhaald de tranen in zijn ogen had staan als hij het erover had.
Nu heb ik eindelijk, na drie speelgoedwinkels, de felbegeerde olifant gescoord. Die werd door mijn zoon begroet als zijnde het een verloren gewaand familielid. Er werden nog wat rake klappen uitgedeeld over wie het eerst de olifant had, maar uiteindelijk daalde er hier een enorme rust neer. Gelukkig kwam de olifant niet alleen: in het zakje zaten ook nog een giraf, een leeuw en een kameel. Mijn kroost zat zeker twee uur lang met die strijkkralen te prutsen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dat dus ook voor mij gold. Ik moest ‘een beetje helpen’, want deze vormpjes zijn wel erg groot en hebben bovendien een te ingewikkeldkleurenpatroon voor een kleuter, die het ‘precies zoals op het plaatje’ wil. En passant kon ik nog wat kralen uit de mond en oren van mijn jongste halen, die als een uitgehongerde hyena rondkroop onder de tafel. Toen waren ze klaar.

Het lastigste deel van strijkkralen….

Iedereen die bekend is met het fenomeen strijkkralen weet dat nu de kritieke fase aanbreekt. Het moment van erop of eronder. Alarmfase drie. Het vormpje dient opgepakt te worden en zonder trillen of stoten op een stevige ondergrond te worden gezet, zoals de broodplank. Daarna loop je met die plank vol wiebelende kraaltjes rechtdoor naar de strijkplank. Dan volgt weer een moment van de waarheid: het neerzetten. Als het goed is zet je hem zonder hapering met een soepele beweging zachtjes op de strijkplank. En dan onmiddellijk strijken natuurlijk.
Zo ging het hier ook. Bijna dan. Ik zette de plank met de vormpjes nog even weg, omdat er tussendoor gekookt en gegeten moest worden. En er kinderen door het bad en naar bed moesten worden gejaagd.
Of het nou door rondslingerende kranten kwam of een verkeerd geplaatste tas, de vormpjes lagen er ellendig bij. Uiteindelijk zat ik gisteravond urenlang herstelwerkzaamheden aan de olifant en de leeuw te verrichten en kon ik na middernacht over gaan tot ‘strijken’. En toen, in de geur van gesmolten plastic, voelde ik me wel even een lieve moeder.

Lees meer van Willemien: zomaar een moeder