Prinsessen

De nieuwe foto, van ons baby prinsesje, maakt gemengde reacties los in het uitgaansleven van Amsterdam. Laatst werd ik door een vriend meegenomen naar het verjaardagsfeest van een dj die hij kent. Het thema was ‘Patsers en Prinsessen’. Er werd goed gedraaid. Toen ik even ging zitten om te chillen, verliet een meisje met kort zwart haar en een stoute blik haar plaats iets verderop en ging naast me zitten. “En, waar is jouw liefje?”, vroeg ze.

Dat liet ik me geen twee keer zeggen. Ik greep naar mijn mobiel. Dit was mijn kans om Soraya’s foto voor de allereerste keer aan een complete stranger te laten zien. Ik pakte het mobieltje uit mijn rechter achterbroekzak, zorgde dat de foto zichtbaar was en bewoog het, met het schermpje naar haar toe, naar het meisje. Ik was nog niet halverwege deze beweging of ze sprong op en rende weg.
Zag ze een oude vlam? Besefte ze dat ik van dichtbij toch niet op Michael J. Fox leek (wat (vroeger) wel het geval was)? Draaide de dj haar favoriete housenummer?

Ik hou niet van….

Die vriend van me babbelde ondertussen op de dansvloer met twee volwassen prinsessen. Toen ik me bij hen voegde probeerde ik het opnieuw en hield de mobiel voor hun neus.
“Aaaaaah”, zeiden de prinsessen teder.
Eigenlijk riepen ze het heel hard, want het moest boven de harde housemuziek uit komen, maar toch klonk het ontzettend teder. En ik was het helemaal met hen eens.
De griet van even daarvoor – ja, ze was wat in mijn achting gedaald – danste wat later in onze buurt. Wat was dat nou?, gebaarde ik hulpeloos. Ze kwam evendichtbij, riep: “Ik hou niet van mannen met kinderen”, en danste weer weg, voorbij de dikke pilaar die in die club zo onbegrijpelijk midden op de dansvloer staat.

Ze houdt niet van mannen met kinderen?
Hoe kun je nu niet van ons houden? Wij zijn een interessant soort mens. Want wat betekent het nu om een man met kind te zijn? In Nederland, in de stad.  En wel in de eenentwintigste eeuw. Tussen de tweede en de derde emancipatiegolf. Op dit moment in het gevecht tussen de seksen. Tussen overheersing en gelijkheid. In een maatschappij die verwacht dat wij mannelijk en vrouwelijk zijn. Die probeert Afrika te helpen maar thuis geen kinderopvang heeft. Die “Hallo Wereld” zegt tegen elk nieuw mensje terwijl iedereen steeds harder wordt tegen elkaar. Die de man slechts twee dagen kraamverlof geeft om bij zijn baby te zijn. Zou je niet van hem houden? Zou je van hem weglopen als hij een foto van zijn dochter toont?

“Die wilde gewoon wat me je”, zei mijn vriend.
“Oh.”

lees ook kinderen enzo