Prikken!

Prik!

Ik kan het me nog goed herinneren, het eerste prikje dat onze zoon kreeg op het consultatiebureau. Hij huilen, en ik ook. Vreselijk vond ik het, dat ik mijn kind pijn liet doen voor het goede doel: zijn gezondheid. Ik weet dat de meningen erover verdeeld zijn, maar ik denk er goed aan te doen het vaccinatie programma te volgen. Maar op het moment dat ik dat weerloze kleine mannetje overlever aan zo’n struise dame met naald…. even slikken. Ik vond het best fijn dat hij (en ik dus ook) na de vierjaar-prik even een paar jaar verlost zou zijn van deze narigheid.

En toen kwam de Mexicaanse griep en was het advies om kinderen te laten inenten. Zo, wat was hij boos! Stampvoetend liet hij weten hoe hij erover dacht. Want ik had toch gezegd dat hij pas weer hoefde als hij negen was en hij was nog lang geen negen en moest wel een prik. Hij zou me nooit meer geloven!

In die sporthal was het druk. Veel krijsende en huilende kinderen. Maar Diederick liet zich er niet door afleiden. Want hij was boos! Heel boos!

Inmiddels is hij negen en de laatste prik is een feit. Twee zelfs. Zonder een kick te geven. Wat een topper! Dit is echt de laatste, toch mam? Vraagt hij als ik hem weer bij school afzet. Voor de zekerheid zeg ik maar dat hij nu het hele vaccinatieprogramma heeft afgewerkt. Je kunt tegenwoordig niet duidelijk genoeg zijn. Maar ik help hem hopen dat dit de laatste is.

lees ook: En nu´ is mamma