Piepschoenen, daar word je gek van

Willemien: zo maar een moeder: Piepschoenen

Mijn zoontje van 14 maanden heeft van een vriendin uit Amerika nieuwe schoenen gekregen. Schoenen met een piepje in de zool. Omdat lopen nog niet helemaal geïntegreerd gaat, plaatst hij zijn stevige pootjes meestal een stukje uit elkaar. Door zijn knieën verend staat hij te huppen aan het traphek. Na elke piep kijkt hij stralend rond, of wij, het volk, wel zien hoe leuk dit is. Of hij maakt een kort sprintje van het traphek naar de tafel. Het overeind blijven tijdens de sprint is al geluk en dan dus ook nog met ’triomfmuziek’

schoenen met technisch vernunft

Een van zijn broers had ook zulke schoenen, van dezelfde vriendin. Hij was er helemaal weg van. Zelfs toen die schoenen minstens twee maten te klein waren bleef hij zijn voeten erin wringen. Aanvankelijk vond ik dat gepiep best handig, je hoorde tenminste waar hij heen ging. En in een drukte met meer dreumesen pikte ik hem er zo uit. Pie-piep, pie-piep, pie-piep. Maar na een tijdje begon het aardig op mijn zenuwen te werken. Pie-piep, pie-piep, pie-piep. Nu maken kleine jongetjes van zichzelf al heel veel lawaai, maar dit was toch net even de druppel. Ik werd dol van die  piepschoenen

Het einde van de piepschoenen

Op een avond stond ik in de badkamer met een schaar dwaas in die zool te hakken, net zolang tot ik de piep geraakt had. Dat de piep het niet meer deed vond hij jammer, maar hij bleef zich in die piepschoenen wringen. Dat hij zelfs nog een tweede paar had gekregen, sandaaltjes voor de zomer, heb ik zolang mogelijk geheim voor hem gehouden. Ik heb ze pas overhandigd toen het stralend weer was, en hij heel veel buiten. Mijn jongetjes lijken weinig om kleding te malen, het maakt ze niks uit welke vodden ik ze aantrek. Maar schoenen met wat technisch vernuft, dat is andere koek. Recht in het jongenshart.

We zien ook weleens kinderen met sportschoenen, met lampjes  in de zolen, die bij elke voetstap opflikkeren. Ik probeer ze nog buiten de deur te houden. Ik weet niet hoelang ik standhoud, ik heb het zwaar als ik die diepe bewondering zie. Misschien moet ik niet zo kinderachtig doen. Zij klagen ook niet over mijn smaak, als de kleur van mijn kleren ze niet aanstaat (zoals roze, daar houden de oudsten echt niet van) of als mijn armbanden rinkelen.
Nu ik in de herkansing zit, heb ik me voorgenomen om bij junior langer door de piep te bijten

Lees meer van Willemien: zomaar een moeder